Vorige vrijdag was ik blijkbaar met het verkeerde been uit bed gestapt. Ondanks mijn normaalgezien rustige karakter, verloor ik toch even mijn kalmte toen een lange en onvoorstelbare reeks van rotgebeurtenissen zich aan me opdrong.

Ietsjes voor zeven kruip ik nog een beetje verfrommmeld uit bed en strompel naar de douche. Die wil enkel koud water geven en dan ook nog maar een heel klein beetje. Lekkend als een langharige Bouvier die uit het kanaal komt gekropen stap ik uit de douche om de boiler wat bij te regelen. Als alles op de warmste stand staat, krijg ik een pisstraaltje warm water over mijn kop. OK, dan maar zo! Net als ik volledig ingezeept ben hoor ik een kleine scheurende knal en meteen krijg ik vanuit de ontplofte doucheslang een sissende lading kokend water over me heen. Springend als een kikker op heet zand slaag ik er in om de kraan af te sluiten zonder tot in de derde graad te verbranden. Mijn vel op mijn heupen en buik is wel zo rood als een goed doorkookte kreeft.

Sakkerend stap ik uit en begin mijn ingezeepte lichaam aan de lavabo te onschuimen. Wat gezien mijn druipende lichaam niet zo eenvoudig was zonder er een smeerboel van te maken. Als ik me ook geschoren heb trek ik mijn hemd aan. Gezien ik even zonder witte hemden zat neem ik een hemd met manchetteknoopsgaten waar ik de avond ervoor met erg veel moeite en doorzettingsvermogen mijn eigenlijk iets te dikke glasvezelmanchetteknopen heb doorgewurmd. Ondanks mijn secuur doorgevoerde controle blijkt - als ik mijn das wil knopen - dat mijn vel toch in spontane bloeding is getreden en een dikke veeg bloed op mijn kraag heeft getekend. Merde! Hemd weer uit en dan maar dat blauwachtige hemd aan dat ik eigenlijk niet meer wil aandoen omdat het zo erg jeukt op mijn vel.

Door al het gepruts en gesakker heb ik bijna geen tijd meer om te eten en beslis dus snel een boterham met choco te smeren. Helaas heeft iemand een lege pot choco terug in de kast gezet. Nondedjuu. Nieuw plan: gewoon een droge boterham opeten in de auto. Blij dat ik eindelijk kan vertrekken stap ik in de auto. Terwijl ik me neerzet voel ik een verdacht gevoel aan mijn billen en inderdaad: de broek van mijn kostuum is compleet doorgescheurd. Even vraag ik me af of ik vandaag op het werk zal geraken. Dat is tenandere nogal belangrijk gezien ik een volledige dag in goede banen moet leiden met 60 extere analysten, investeerders en persmensen. En of het op dergelijke dagen wel verantwoord is om op de openbare weg te komen. Op zo'n dagen zou een mens voor minder in metafysische twijfel belanden.

Snel in een nieuw kostuum en voorzichtig in de auto gekropen en op naar het Democenter. Daar aangekomen moet ik nogal hard niezen en ontdek tot mijn gruwel dat mijn hemd hierdoor aan twee knopen is doorgescheurd. Ongeloof stuitert door mijn hoofd. Dit is niet meer mogelijk!!! Gelukkig hangt mijn hemd nog een beetje aan een knoopsdaard vast en hangt verborgen onder mijn das en jas. Kan het nog erger, vraag ik me af. Had ik beter niet gedaan, meteen begint het brandalarm te loeien. Onwezenlijk staar ik voor me uit. Dit belooft een lange dag te worden...

Update 20 sept: Gelukkig stopte hier de serie van hilarische gebeurtenissen en kon ik mijn leven weer in alle rust opnemen. (en meteen had ik eindelijk ook een goede reden om dat gehate prikkende blauwe hemd in de lappenmand te kieperen). Eind goed, al goed. -- --