Het zal meer dan een jaar geleden zijn dat ik ’s morgens vroeg op de trein naar Brussel stap. De voorbije maanden heb ik me geconcentreerd op het verglijden van de seizoenen. Ik heb de dagen zien korten en weer lengen, heb gewandeld in zachte zon en heb de buien zien voorbijdrijven langs het raam van mijn kamertje.

Maar vandaag zit ik weer in de vertrouwde blauwe zeteltjes van de NMBS. De spits is bijna voorbij en het is rustig. Maar toch voelt het meteen vertrouwd. Net voor de trein vertrekt stappen 4 senioren op. Hardhorigheid begint zijn tol te eisen. Ze schreeuwen elkaar toe als schriele bouwvakkertjes op een werf voor bejaarden. Elke zin is doorspekt met de nodige godverdommes en akkerdjies. Al vloekend vergelijken ze hun hotels in de Dominicaanse Republiek en de Costa Del Sol. En wat ze meenemen op reis. Het leukste is de fan van Belgische aardappelen en prei, want wat ze daar kweken, dat is toch niet het zelfde. Het duurt niet lang eer ik weet dat meisjes en jonge vrouwen zich niet ten onrechte vaak begluurd vinden door vieze oude mannetjes. En als je hoort hoe hun dagelijkse glaasje porto hun potentie op en top houdt, dan kunnen die vrouwen na zonsondergang beter binnen blijven in Ibiza en Gran Canaria. De straten zijn ’s nachts het territorium van gebronsde bronstige mannetjes met een gezicht vol rimpels en een broek vol goesting.

Intussen heb ik een overbuur gekregen. Een vrouw van een jaar of veertig met een operatief verwijderd neusbeen. Dat laatste valt af te leiden uit de vreemdsoortige neusgeluiden die ze produceert. Ze kampt met een overvloed aan slijmen die ze luidruchtig uit alle holten en spleten wegwerkt. Het proces valt goed te volgen. Eerst is er wat gesnuffel vooraan de neus om de meest liquide vochten omhoog te brengen. Daarna volgt een hoog nasaal geschraap en gerochel om ook de taaiere slijmen in de keelholte te drijven. Dan volgt het met langzame slokjes wegslikken. Het residu blijkt te smaken, wan het slikken gaat gepaard met onderdrukte “hummm” en “mmmm” geluidjes. Slot van de cyclus is een langdurig keelschrapen om de achtergebleven slijmen los te krijgen en op te knabbelen. Daarna begint alles weer van voor af aan.

Vreemd genoeg is het meest storende de “hmmm” geluidjes, die net luid genoeg zijn om te horen. Soms lijkt het wat op zacht genietend neuriën of zacht instemmend hummen, dan weer meer op een onderdrukt genietend kreunen dat je eerder in een flauwe seksfilm verwacht, waarin een goed van poten en oren voorzien vrouw wordt gesoigneerd door een mooi gebruind oud impotent mannetje in een exotisch decor met palmbomen en ondergaande zon. Het leek alsof het slikken en hummen een doel op zich waren geworden. Een gelukzalig moment van zelfbedruipend slikken. Terwijl ik dit schrijf denk ik aan een stukje bij vandenb over een gelijkaardig verschijnsel:

“ Ik kende ooit een jongen die vaak in zijn oren poerde. Dat poeren deed ie met een wattenstokje, en als er geen wattenstokjes in huis waren, pakte hij een lucifer. Hij poerde niet om het schoon te houden, hij poerde uit genot. Als hij een wattenstokje of lucifer in zijn oor stak en er lichtjes mee ronddraaide, sloot hij onwillekeurig zijn ogen en als ik hem bezig zag, deed hij me denken aan een hond die op zijn borstbeen wordt gekrabd. Als je een hond op zijn borstbeen krabt, steekt ie z'n kop in de lucht en geniet. En als je lang genoeg doorgaat, gaat ie trappen met een achterpoot.
Daar wachtte ik dan op, bij die jongen die vaak in zijn oren poerde: of hij zou gaan trappen met zijn achterpoot, als ie maar lang genoeg door zou gaan. ”

De vrouw op de trein trapte niet met haar achterpoot. Ze keek zachtjes voor zich uit en humde van puur geluk.

Zelf had ik minder geluk, want het geluid begon me nu wel te vervelen. Meer zelfs, hoe hard ik ook probeerde om er niet op te letten, ik voelde mijn lichaam steeds meer gespannen wachten op het onvermijdelijk volgende slikgeluid. Vreemd vind ik dat soms wel. Eigenlijk ben ik niet zo’n snel te irriteren kereltje, maar toch bespeur ik af en toe een kriebel bij gerepeteerd excessief geluid. Zoals bijvoorbeeld iemand in een slaapzaal die hoest zonder echt te hoesten. Een soort van drooghoesten waarbij je als toehoorder meteen hoort dat er niets gaat veranderen. Een goede hoest moet iets teweeg brengen. Een vastgelopen brokje uit de luchtpijp stuwen of een gemene kriebel wegschrapen. En dat zoiets geluid maakt is een bijzaak. Maar zo van die lege hoestjes die nergens naar leiden en dus ook constant worden herhaald omdat ze niet diepgaand genoeg zijn daar heb ik het niet voor. Of stiekeme snoepjesopeners tijdens voorstellingen. Je kan wel eens zin hebben in een muntje in de schouwburg, bijvoorbeeld tegen kriebel in de keel. Natuurlijk maken de plastiekjes waar het muntje in zit altijd verschrikkelijk veel lawaai. Maar mensen die zo’n ding in één keer openrukken kunnen bij mij nog op het meest sympathie rekenen. Een beetje zoals een haar uittrekken: een felle ruk, de korte pijn en alles is over. Je mist misschien een woord of drie van het toneelstuk, maar dan kan je verder. Niet zo met de mensen die er rotsvast in blijven geloven dat ze dat papiertje redelijk geruisloos kunnen openen en die dan over een periode van 10 minuten constant zitten de ritselen en frutselen tot je naar niets anders meer kàn luisteren dan naar dat enge gekritsel.

Anyways, genoeg gesakkerd voor één dag, op naar vrolijk nieuws: veel film voor weinig geld. Toen ik nog fusies coördineerde bij de bank heb ik ooit eens uit pure verbijstering bij het zien van zoveel Dilbert-achtige momenten op de werkvloer (breek me de bek niet open daarover) gewoon stante pede de rest van de dag verlof genomen omdat zelfs een getraind filosofenbrein daar even stil van wordt. En aldus gebeurde het dat ik plots rond het middaguur door de Brusselse Nieuwstraat wandelde, genietend van de middagdrukte en de plotse vrijheid. En zo kwam ik ook op het Brouckèreplein en meer bepaald voor de cinemagebouwen van UGC. In een vlaag van jeugdig enthousiasme besloot ik een film mee te pikken. Eerste fijne verrassing: een ticket voor een voorstelling vóór 12u00 kostte een stuk minder dan een gewoon ticket. Eigenlijk wel heerlijk: als filmfan tijdens het middaguur in de behaaglijk zachte zetels van de cinema zitten. Languit genietend van de show terwijl je collega’s zich afvragen of ze ook nog zelf gelukkig worden van een balanced score card en hoe ze IFRS moeten toepassen op hun relaties.

Nog nagenietend stap ik de zaal uit. In tegenstelling tot de mij goed bekende Kinepolis zaal in Kortrijk kom ik niet meteen in de buitenlucht terecht. Hierdoor mis ik het maffe effect dat buitenkomen uit de cinema in vol daglicht geeft. Maar niet getreurd: hier valt meer te beleven! Als je bij de UGC Brouckère de zaal verlaat, dan kom je gewoon weer uit in de centrale trappenhal. Daar loop je dan naar benenden en langs een zijdeur weer naar buiten (het complex heeft blijkbaar geen achteruitgang). Of je loopt gewoon langs de overzichtsschermen, kijkt wat er nog speelt dat je interesseert, loopt naar de betreffende zaal en pikt nog een filpje mee. Niemand verbiedt je trouwens om dit proces nadien nog eens te herhalen. Zelf deed ik er meteen drieëneenhalf. Die halve was namelijk al goed begonnen eer mijn vorige uit was en voor de andere films moest ik nog te lang wachten. Bijna vier keer naar de film voor vijf euro, daar word ik wel vrolijk van. Dan kan je zelfs nog eens naar wat rommel gaan kijken zonder je al te schuldig of compleet geript te voelen. En bevalt het je niet, stap gewoon een andere zaal binnen.

Twee jaar na datum heb ik deze kijkmarathon nog eens herhaald. ’s Morgens vroeg mijn fijne ex-collega’s van de bank vereerd met een bezoekje en dan via een korte tussenstop in de Fnac fluks om 10u30 naar de bioskoop voor de eerste film in een lange sessie. En het werkte nog steeds perfect. Vandaar tip van de maand: reis naar Brussel voor een goedkoop dagje cinemaplezier! Meer info hier.


-- --