28 december 2005
Zo, voor de knutselaars onder ons: alweer een geestig creatief project in de webzucht projecten:
maak je eigen eetbare kerstkaarten! Weinig materiaal nodig, zeer plezierig om te doen en
met een fijne cultuur-historische achtergrond over het (werk)woord lukken.
...
13 december 2005
Toen ik nog een klein manneke was had mijn zus een (muzikale) crush op
Duran
Duran. En omdat ik onder hetzelfde dak woonde, was ik algauw ook
besmet met een liefde voor deze overgestyleerde band. Hun imago heb ik altijd op de rand van sissy gevonden, maar de muziek des te
genietbaarder. Mooie arrangementen, knappe instrumentatie en vaak donkere teksten voor de aandachtige luisteraar. Maar vooral de
poppy up-tempo songs die je meteen vrolijk maakten zorgden ervoor dat ik altijd stiekem een beetje fan bleef.
En dan werd het stil rond Duran Duran. De groep deelde zichzelf op in verschillende subgroepen en vroegtijdig gepensioneerden en
raakte niet meer echt op dreef. EMI steunde ze niet meer (en roofde enkel nog uit hun grote backlog) en ook MTV, dat mee groot
geworden was dankzij de classy video's van Duran Duran, had ze in het onderste schof zitten.
Tot in 2000 weer geruchten
opdoemden dat de vijf oorspronkelijke leden (ooit verdund tot twee) weer samen waren. Alle verschillen bijgelegd. Klaar voor nieuwe
exploten. Ondertussen kwam ook de verzamelaar uit die nog eens de schat aan catchy deuntjes onderlijnde. En later ook hun nieuwe
cd "Astronaut".
Toen ik hoorde dat ze in het kader van hun Europese toernee langs Antwerpen kwamen maakte ik een
uitzondering op mijn regel niet meer naar concerten te gaan van verzakte vijftigers in hersamengestelde ooit populaire groepen.
Gelukkig zijn ze nog maar in de 40 en nooit echt gestopt denk ik dan.
Het voorprogramma "Orson" kon mij
maar matig boeien. Enkele leuke stukken, maar over het algemeen een groep die intern leek tegen te trekken. Zoniet qua ritme,
dan wel door de weinig afwisseling biedende langerekte kopzangstijl van de zanger. Als ik me niet vergis een Britse band, maar
eerder met een uitstraling van een Rijsels nichtencollectief (inclusief slobberige kostuumbroeken en te grote jas en nauwe
Inspecteur Clouseau hoedjes). Fijn voor op een verzamelaar tussen Franz Ferdinand en The Bloc Party, maar geen volledig optreden
voor mij; te veel vantzelfde en te weinig podiumuitstraling. (kekke site-intro,
dat wel).
Affijn, toen Duran Duran begon, wist je meteen dat het menens was. Een sound om van te likkebaarden,
podiumbeheersing en een licht- en videoshow waar U2 ook nog van kan leren. Die mannen waren gewoon verbluffend goed. En als oudere
knarren in de rockwereld nog zoveel strakker dan de jonge honden ervoor. Een timing om voor te tekenen (zeker samen met alle on-stage effecten) en waarlijk een plezier om naar te kijken. Van mij mogen ze gerust komen spelen op mijn verjaardag. Wat een
klasse!
...
12 december 2005
"De wurger glimlacht naar de pooier. De pooier lacht naar de passiemoordenaar. De passiemoordenaar knikt naar de fraudeur.
De fraudeur ben ik, momenteel te gast in de Shanghai Transit Gevangenis". Zo begint het boek "Fraude in Shanghai" van de
kersverse schrijver Jan Dheedene. Gisteren was het eindelijk de grote voorstelling van de lang verwachte roman. In
voorverkoop waren er al 350 exemplaren verkocht, dus wou ik wel aanwezig zijn op de voorstellingsreceptie. De andere 349 aankopers
moeten dat ook gedacht hebben, want er was een drukte van jewelste. Jan gaf een fijne speech, terwijl wij Chinese hapjes en een drankje
verzwolgen. En daarna mochten we ons gesigneerd exemplaar ophalen. Zoals dat hoort, zat de schrijver aan een tafel, terwijl een lange
rij geïnteresseerden geduldig aanschoof voor een gepersonaliseerd exemplaar.
...
Laat de loftrompetten schallen!
Deze week haalde Barco de felbegeerde Award
voor beste financiële communicatie binnen. Deze prijs wordt uitgereikt door de Belgische Vereniging van Financiële Analisten. De
prijs is een geslepen kristallen beker van Val St-Lambert van meer dan een halve
meter hoog. Het geval is al sinds 1957 in omloop en kost tussen de 500.000 en 1.000.000 oude Belgische Franken (12.500-25.000 euro).
En wie werkt er dag en nacht om de financiële communicatie van Barco op ongekende
niveaus te krijgen? Inderdaad, uw nederige dienaar.
...
6 december 2005
Gisterenmiddag belde Niko dat hij 2 kaarten over had voor het concert van Luka Bloom in Kortrijk. Dat moet je me geen twee keer
zeggen. Voor mijn eigen abonnement had ik de Ierse zanger niet opgenomen wegens vroeger al een paar keer gezien, maar als ze me
kaarten voor niets in mijn handen stoppen, dan zeg ik geen neen. Of het zou voor de première van het 160e seizoen van FC de
Kampioenen moeten zijn.
Luka werd dit jaar 50 en dat betekent ook dat hij nu al 36 jaar optredens geeft. Hij begon op zijn veertiende samen met zijn
legendarische broer Christie Moore op een tournee langs folkclubs in Engeland.
In al die jaren heeft hij een opmerkelijk oeuvre neergepend en een hoop podiumervaring verzameld.
De eerste drie nummers vreesde ik dat met de jaren ook een kleffe vorm van meligheid was neergedaald over de Ierse singer-songwriter.
Op zijn nieuwste plaat “Innocence” staan enkele politieke aanklachten tegen oorlog en modern democratisch imperialisme. Niet dat
die boodschap niet verkondigd mag worden, maar het klonk een beetje week daar als opener in de schouwburg. Soit, ingetogen
protestsongs zijn wellicht niet het makkelijkste genre ooit.
Maar daarna bloeide Luka weer volledig open tot de entertainer en virtuoze songsmid die hij is. Hij bracht een heerlijke mengeling
van nieuwe en oudere nummers in zijn unieke krachtige gitaarstijl die gebaseerd lijkt te zijn op open akkoorden en vingervlugge
loopjes, gecombineerd met een snelle strum uit de pols.
Waar ik hem vroeger al wilder aan het werk zag in feesttenten en concertweides, leek hij zijn programma nu ingetogener te houden
voor de trip langs kleinere zalen. En net in die beheersing lag vaak de mooiheid van de nummers. Zijn klanken trokken als flarden
puur stylisme langs het fluweel van de schouwburgmuren omhoog. Hij leek er zelf ook plezier in te scheppen en bracht dan ook een
flink bisgedeelte om dan nog eens terug te keren voor een a-capella lied. Een intimistische afsluiter van een zeer geslaagd concert.
...
23 november 2005
Begin deze week ben ik gaan zien naar Rigoletto, een opera van Verdi, door de “Compagnia d’opera Italiana di Milano” gebracht in de
Kortrijkse schouwburg. Het stuk speelt zich af in het 16de eeuwse Italië waar een venijnige Hofnar (Rigoletto) geklemd zit tussen de
wensen van zijn meester, de Hertog van Mantua en zijn liefde voor zijn mooie dochter (waarbij hij die laatste tegen de eerste moet
beschermen want de brutale vlerk deinst werkelijk voor niets terug). Jammergenoeg lukt het dat niet zo goed, want de rijke heersers
blijven ongestraft en kunnen vrolijk verder doen, ten koste van het arme gepeupel.
Wie er ook jammergenoeg niet helemaal slaagt in zijn opzet is de operacompagnie zelf. Op de hoofdzangers na vond ik het stuk qua
presentatie en stem een mager beestje. Wat het decor betreft zal dat wel de bedoeling geweest zijn, maar veel indruk maakte het
kale grijze staketsel niet. Het bleek daarenboven ook nog redelijk ongemakkelijk verplaatsbaar wat soms voor ongemakkelijk lange
pauzes met gesloten gordijnen zorgde. Ondanks hun prachtige kostuums konden de achtergrondfiguren ook niet bekoren. Ze stonden erbij
alsof ze dringend naar de wc moesten of zich afvroegen waar die bus nu ook weer precies stopte.
Wel prachtig waren de prestaties van de twee oosterlingen in het gezelschap, en in het bijzonder die van de vrouw die Gilda
vertolkte (Kyung-Ran Kim). Zeer mooie stem en ook een voordracht die er best mocht zijn. Rigoletto zelf (Andrea Cortese) was —vooral
in het eerste deel— een beetje genepen en ondermijnde zijn acte door zijn overdreven gespeeld gestrompel als bultenaar. Het tweede
deel was in zijn totaliteit een stuk beter dan het eerste. Eindelijk wat samenzang, eindelijk wat passie!
Al met al een fijne vertoning, zonder evenwel te zorgen voor het betere kippenvelwerk.
...
16 november 2005
Fijn nieuws uit de muziekwereld: Sony gaat de cd's met hun vermaledijde "Rootkit" terug uit de handel halen. In hun sysifus-strijd
tegen de piraterij hadden de mannen van Sony er niets beter op gevonen dan een stukje software op de cd te zetten dat zichzelf
stiekem installeerde op je computer en die dan (spijtig neveneffect) openstelde voor hackers en ander gespuis. Toen een Amerikaanse
expert dit ontdekte en wereldkundig maakte zorgde Sony wat later voor een oplossing. Een oplossing die het probleem eigenlijk enkel
erger maakte.
Als één of ander studentje in zijn zolderkamer een programma zou schrijven dat zichzelf ongemerkt (en ongewenst) op je computer
installeert, al je activiteiten registreert en doorstuurt en je computer openstelt voor hackers dan zou het nog niet zo lang duren
eer hij vervolgd werd. Bij Sony lijkt dat niet zo snel te gaan gebeuren. Hun XCP software verneukt je computer nochtans ook serieus
en stuurt dan gegevens over je systeem en welke muziek je draait terug naar hen. Via deze bres in de beveiliging wordt het dan ook
erg makkelijk voor virusschrijvers om ook bankkaartnummers en codes te laten toesturen.
Maar goed, nu gaat Sony dan blijkbaar toch (onder grote druk) die cd's uit de handen nemen. Voor vervanging van verkochte exemplaren
en software om de kwaadaardige code van je computer te verwijderen blijft het wachten. (terwijl onderzoek van
Dan Kaminsky toonde dat toch al meer dan een half miljoen netwerken geraakt zijn door dit
systeem van Sony)
...
14 november 2005
Twee weken geleden kocht ik -daartoe gedwongen door een compleet onleesbaar scherm- een nieuwe gsm. Allemaal zeer geestig, toeters
en bellen die me niets kunnen schellen (dichterlijke vrijheid) en mogelijkheden van hier tot in Tokio. Maar 1 ding loopt fout: ik
raak niet verlost van dat smerige polyfone gerinkel van mijn mobiel.
Keuze te over nochtans: van snerpende formule-1 geluiden over überkitscherige Bach-bewerkingen tot razende bromvliegen. Maar ik wil
eigenlijk gewoon een lieve en niet al te opdringerige beltoon. Zo'n ouderwets klassiek geluid dat me vertelt dat ik vrienden heb
zonder in realtone scheten te laten dat het een vaart heeft.
Gezien er in de voorraad op de Nokia niets staat dat me kan bekoren, schuim ik het internet af naar iets moois. Uiteindelijk vind ik
een erg ambachtelijke klank van een telefoon, die me doet denken aan die fijne bakelieten monsters met draaischijven van weleer.
Hoera downloaden die handel!
Het enige wat ik krijg (behalve de rekening) is een sms'je dat me meldt dat ik de toon met mijn gsm kan gaan ophalen op het net,
omdat het bestand te groot is om door te sturen. OK dan maar zo. Nogal snel ontdek ik dat ik daarvoor toegang moet hebben tot het
net, en dat houdt natuurlijk ook een abonnement in bij een provider. Maar ge ziet van hier dat ik even zwaar ga dokken voor
internet-access op mijn gsm om die dan alleen te gebruiken voor die beltoon. Want ik heb echt geen interesse in email via mijn
telefoon of het lezen van miezerige websites op superklein scherm. Ik zit gedorie al de hele dag achter een computer, waar alles
zoveel properder is.
Uiteindelijk ben ik die kostprijs kwijt, gezien ik de toon niet kan (wens) op te halen. Maar wat een gedoe zeg!!! Kan ik echt niet
gewoon een leuk melodietje op de foon zetten zonder al te veel gezever en verdoken kosten? Heden ben ik bezig om iets te installeren
om de computer waarmee ik dan via Bluetooth op de gsm kan, maar ook dat blijkt niet meteen van een leien dakje te lopen. Ik vrees
dat ik een ietwat ouderwetsche loser ben, maar eigenlijk heb ik hier geen zin in. Anderzijds wil ik me niet vereenzelvigen met de
verschrikkelijke meertonige rommel die mijn gsm uitbraakt in standaard setting. Wat gedaan?
...
9 november 2005
Een pyromaan crapuul uit Parijs
vond zijn woonblok een klein beetje grijs
dus als daad voor zijn land
stak hij auto's in brand
want hij vond spelen met stekskes vree wijs!
...
3 november 2005
Heden sla ik de krant L'Echo open. De eerste drie hoofdartikelen op de voorpagina:
- ING poursuit son plan de rationalisation (2.700 jobs verdwijnen/verhuizen)
- Bekaert Textiles ferme et délocalise (440 jobs verdwijnen)
- Deutsche Telekom va supprimer 32.000 emplois sur 3 ans (32.000 jobs gedorie!!!)
Het gaat goed met de economie, laat ons nog wat staken!
...
3 november 2005
Vraag aan den lezer:
Ik ben op zoek naar een grote versie van deze foto:
hoe groter en ongecomprimeerder hoe liever.
Ter info: het gaat om een advertentie voor William Lawson blended scotch Whisky.
Iemand?
...
2 november 2005
Als ik even lees bij Smintjens dat hij overweegt om zijn log op te zetten wegens
een niet te winnen strijd tegen het spammende gepeupel, dan ben ik toch nog ergens gelukkig dat ik hier alles als een halve zot zit
te tikken in notepad.
Spammers, fret uw hart op!
...
1 november 2005
Vrijdag had ik verplicht verlof. Dat kwam zo: momenteel werk ik voor zeven maanden onder een interimcontract. Daarvan heb ik er nu
vijf achter de rug. Vrijdag dus vol goede moed naar het werk getogen. En meteen onverichterzake weer naar huis. Als
interimkracht werd het mij verboden om te werken tijdens een algemene staking. Pure broodroof!
Tot mijn spijt kon HRM deze visering van interims bevestigen. De redenering gaat ongeveer als volgt: als een deel van het personeel
niet komt werken wegens een staking, dan zou een bedrijf (hypothetisch gezien) alle lege plaatsen kunnen opvullen met
interim-werkkrachten en die interimarbeid dus inzetten als stakingsbrekend middel.
Dat ik al vijf maanden lang hier werkte en dat de techniciteit van mijn job niet toelaat om er een dagje een interim op te zetten
kon op geen begrip rekenen. Ik mocht dus weer naar huis, maar niet zonder ongewenst een dag onbetaald verlof op te nemen. Ik neem
nog altijd liever vakantie als ik het zelf plan, dus erg tevreden was ik daar niet mee.
Dicht bij huis fiets ik langs het
station en zie daar een hele meute felgekleurde gastjes staan, klaar om op de trein te springen en wat kabaal te gaan maken in
Brussel. Op dagen als deze ben ik altijd in voor een geintje of een klein psychologisch grapje. Ik daar dus naartoe met het
vriendelijke verzoek of ik, gezien ik mijn loon voor die dag door hun acties kwijt was, nu ook op hun solidariteit kon rekenen om
me een aalmoes te geven, zodat ik 's middags iets zou kunnen eten.
Awel: had ik daarop moeten rekenen, ik zou nogal
honger geleden hebben, want die omgekeerde solidariteit was ver te zoeken: noppes, niks kon er van af. Ondanks mijn zeer
vriendelijke vraag en aandrang. Een beetje meewarig lachen of gegeneerd wegkijken was alles wat er te rapen viel.
De trein kwam aan. “Smakelijk”, roept er nog iemand uit een vertrekkende wagon.
Egoïstische zieligaards!
...
24 oktober 2005
Wat een heerlijke herfstwandeling gisteren! Na het succes van de avontuurlijke zeewandeling in maart werd er
vorig weekend een fijne herfstwandeling georganiseerd. Met een man of twaalf naar de Kluisberg. De route leidde ons van de kerk van
Escanaffles door het vervallen industrieterrein en de Turckenhoek naar de top van de Kluisberg. Daarna ging het door de bossen naar
de legendarische strook van de Kwaremont. Na een frisse dronk en met de nodige omtrekkende bewegingen de terugtocht aangevat door
de bossen en heuvels, tussen koeien en onherkenbare dierenlijkjes naar het vertrekpunt.
En wat een prachtig weer om nog eens zalig tussen de verkleurende bomen te wandelen, herfslucht in te ademenen en een goed gesprek te hebben met
een posse goede mensen. Aanwezig waren ook 1 freesbee en 1 labrador on speed die de hele tocht (van toch wel een uur of zeven flink
doorstappen) met volle goesting door de bossen jakkerde jagend op takken, konijnen en onzichtbare dingen.
's Avonds nog en paar liter chocolademelk met klaaskoeken verorberd in onze living en dan langzaamaan klaarmaken voor een nieuwe duffe
week vol kantoorlucht en een trieste kantoorplant. Maar met benen vol verrekte spieren en longen vol frisse boslucht!
...
12 oktober 2005
Vandaag in de krant: "Moeder van 13 gooit baby uit flat".
Meteen twee ferme aandachtstrekkers: een moeder gooit haar baby uit de flat, en ze is gedorie zwanger en nog maar 13! Dat laatste moet nog
kunnen. Toch als ik de Vlaamse klassieker van Louis Paul Boon volg. Na mijn uitgebreide literaire studie van het boek "Mieke
Maaikes obscene jeugd" onthield ik: Neen, meisjes van 12 neemt men niet, men wacht tot ze 13 zijn. Maar goed. Blijkbaar
is een meisje van 13 uit Sint-Jans-Molenbeek erin geslaagd om haar pasgeboren baby van op de dertiende verdieping van een flatgebouw
naar beneden te "laten vallen". Geen wonder dat de media Michaël Jackson vriendelijk doch aanmanend waarschuwde voor het over de
balustrade houden van kleine kinderen. In tegenstelling tot the King of Pop had het meisje de veranderingen in haar lichaam negen
maanden lang voor iedereen verborgen gehouden. Dat moet wel zielig geweest zijn denk ik dan. De vader, een 16-jarige met een melksnor
laat je in de steek en daar sta je dan met een groeiend wezentje in je buik. Het meisje beviel in de loop van de dag helemaal alleen
van een jongetje en wist geen raad met haar baby. Dus kieperde ze die baby maar over de reling. Zou ze dan hebben staan kijken hoe
haar kleine mannetje naar beneden gleed, snelheid haalde en uiteindelijk, na een lange val in slow motion op het voetpad met een doffe
klap neerstortte?
Ik hoop van niet, want ik vraag me af of je dat ooit te boven komt. Radeloos zijn, met je verborgen zwangeschap. Niets durven zeggen
omdat niemand nog iets weet. En dan in een vernietigende cirkel van angst en onmacht zo'n beslissing nemen. Die je de rest van je
leven blijft achtervolgen.
Ik hoop dat ze rust kan vinden in haar leven en wat meer inzicht in de gang van zaken.
...
11 oktober 2005
In de reeks "rokersonvriendelijke opmerkingen":
Ziehier een mooi bord
...
10 oktober 2005
Dit weekend was er in Kortrijk alweer een leuke aktie van .
Gezien het mooie weer zondag reden Leen en ik per fiets het traject klinkende stad. In de vorm van een oor waren een
twintigtal hokjes geplaatst op zeer diverse locaties in de stad (café, boogschuttersclub, station, kaartershuisje, oude caravan, ...).
Telkens je voor zo'n hok stond, hoorde je een telefoon rinkelen. Nam je die op dan hoorde je een geluid uit de geschiedenis van
pakweg de laatste 100 jaar. Al die hokjes waren superleuk ingericht: in een douchecabine hoorde je verre gesprekken, in een stukje
jungle hoorde je de roep van Tarzan, in een mistig donker kot hoorde je stoomfluiten, in een propvolle bibliotheek kon je luisteren
naar Einstein die zijn relativiteitstheorie uitlegde... Erg geslaagd.
Terwijl we toch aan het rondcrossen waren bezochten we ook meteen wat van de installaties. Die waren wat ik zou noemen van een beduidend
hoger arty-farty niveau. Een aantal flessen op de leie die geluid maakten dat me nog het meest deden denken aan een wc dat in de
verte doorspoelt vond ik erg zwak. In de Limelight zaal waren de 1000-watt lampen die (soms versterkt) knetterden en zoemden. Dit gaf
een mooi en bevreemdend effect. Ook mooi om al die lampen in de anders pikdonkere zaal te zien oplichten. In de Heilig-hart fabriek
stond een soort van visuele soundtrackmaker waar je door behulp van een touch-screen zware beats en plings door de ruimte stuwde,
vergezeld van een Mondriaaneske kleurenstructuur. Leek me wel wat voor een stevige party.
...
6 oktober 2005
Geestig: ik lees hier net een contract met een Amerikaans bedrijf en ontdek in de de sectie "Limitations of Liability and Disclaimer
of Warranties": Licensor shall not be liable to Client for any delay in performance or failure to perform caused directly or
indirectly by flood, fire, weather condition [...] act of God, armed conflicts, civil commotion, .... Act of God???.
Zit ik plots weer in de duistere Middeleeuwen? Ik denk niet dat je in hedendaagse
Belgische contracten nog vaak ziet staan: "Wij zijn niet verantwoordelijk voor bemoeienissen van God", of "De directie is
niet verantwoordelijk voor gebeurlijke ingrepen van Gods hand!".
En let wel: dit is geen contract met een distributeur van ingebonden bijbels, maar met een high-end leverancier van
financiële software.
Geestig toch!
niet?
Dat gaat wat worden als de leer van nog verder oprukt. Dan nog liever het medunkt.
...
5 oktober 2005
Nog nooit zo afgezien met een vertaling als vandaag. Sowieso ben ik geen gediplomeerd vertaler, en doe ik het ook niet zo veel.
Gelukkig kan ik bogen op een
redelijke portie taalgevoel, toch binnen de Germaanse talen, zodat vertalen van normale teksten weinig problemen oplevert. Vandaag
werd ik evenwel geconfronteerd met een tekst die me in zweetdruppels deed uitbarsten. Ten eerste omdat de tekst nogal technisch was.
Over detectiesystemen in geavanceerde software en zo. Uiteindelijk heb ik een aantal woorden weer in Engels gezet, omdat ik niet
veel moois zag in vertalingen van termen als "radio detection finder".
Wat echter veel erger was, was dat de oorspronkelijke tekst ook al zo stroef lag. Echt om door te ploeteren. Om daar dan nog een
mooie vertaling van te maken, zonder de inhoud geweld aan te doen en zonder te ver af te wijken van de oorspronkelijke woorden (wettelijke
verplichting) was geen lolletje. Navraag leerde me uiteindelijk dat de tekst oorspronkelijk uit Duitsland kwam. En gedorie, dacht ik, dat is er aan te
merken. Net zoals ik ooit eens aan de KU Leuven les volgde in het Engels. De man was Amerikaan. Na een paar minuten wennen aan de uitspraak en af en toe
eens twee keer peinzen over een woord was alles dik in orde. Tot de tweede helft van het jaar een Vlaamse prof les kwam geven in het
Engels. Dat gaf dus tweemaal niets. Het Engels was al een soort van vertaald Engels (we zwijgen dan nog van de horribele uitspraak),
maar die tussenslag van dubbele vertaling was een echte ramp.
Wat me weer doet denken aan de fijne presentaties die je soms hoort op .
De vertalingen zelf: ,
, en
.
...
4 oktober 2005
Zag ik laatst ergens voorbijkomen:
"Time flies like an arrow, fruit flies like a banana"
hmmm...
...
3 oktober 2005
Tijdens een fietstochtje vorige week vonden Leen en ik alsnog de biologische appelkweker die we vak op de markt zien staan.
Verscholen diep in de heuvelachtige velden achter Bellegem. Je kan de fruitgaard bezoeken (er is onder andere een mooi
"fruitleerpad"), er allerhande producten kopen, alsook zelf appels gaan plukken (tijdens het seizoen natuurlijk!).
Die kosten dan .55 eurocent per kilo en je mag vrijelijk alle soorten door elkaar gooien. Enige voorwaarde is dat ze verwachten dat
je toch minimum zo'n vijftig kilogram plukt. Gezien ik mezelf nog niet meteen 50 kg appels zie eten, heb ik snel de hulp
ingeschakeld van mijn ouders. Mijn vader is zelf een fervent appeleter en ze wilden wel 25 kg voor hun rekening nemen. Wij dus
zaterdagochtend met de auto naar
fruitgaard in St-Denijs. Vrolijk Jonagold, Jonagored, Cox, Elstar en Topaz geplukt. Zo vrolijk zelfs dat we
bij het uitwegen mooi over de honderd kilo zaten. Dus toch vijftig kilo appels te eten. Gelukkig zijn het stevige kerels die lang
zouden moeten bewaren. Nu kunnen we ook lekker veel appelmoes eten. En de kelder ruikt al heerlijk naar verse appels.
Het is duidelijk herfst.
...
29 september 2005
Heb reisverslag van China en Thailand is een beetje opgefleurd met wat foto's. Lijkt me wel fijn om af en toe ook te zien
wat er zo mooi is aan het land van de spleetoogjes. .
...
29 september 2005
XP Raymundo
Een zanger met een afkeer van de States,
spuwde gal als een verbitterde scheids
maar na zijn sermoen,
zag hij plots de poen,
en hoereert zich nu vrolijk voor Gates
...
29 september 2005
Heden in Kortrijk: het "Centrum voor de Gezonde Huid", in samenwerking met de Laboratoires Vichy. Niets anders dan een kleine
marketingstunt van Vichy met andere woorden. Maar toch altijd wel geestig! Op de parking aan de Romeinselaan staat een fijne omgebouwde dubbeldekkerbus met luifeltjes
boven de ingang. Wij dus binnen. Meteen maar een Diagnose van mijn huid laten maken met de Multi Dermascoop MDS 800. ha!
De uitslag: het blijkt dat ik fototype 4 ben. Bruin haar, bruine huid, verbrandt uitzonderlijk, bruint sterk. Tsja... Bruin haar
heb ik inderdaad en ik durf wel goed bruinen als ik genoeg buiten kom (bij voorkeur in het open zwembad. Bruine huid? Weet ik niet zo.
Verbrandt uitzonderlijk is alvast een eufemisme. Tijdens de zomer zal je me zelden tussen 12u00 en 16u00 in de zon zien zitten. En als
ik buitenkom dan is het met minimum factor 20 aan mijn vel, vaak 60 tijdens de eerste dagen van een alweer te plots uitgebroken zomer.
Anders verbrand ik zo hard dat ik de kreeften van de Belga Queen in Oostende jaloers maak. En ik verbrand niet graag.
Tenandere: ik vraag me al een tijdje af wat het nut is van zonnemelk factor 3 of 4. In mijn boekje van Vichy (hoofdstuk "Instrumentale
Dermatologie") zie ik nu dat ik ook verondersteld word om factor 20-30 te gebruiken. (En ik ben fototype 4, op een schaal van 1 tot 4!). Daarna
loopt het snel op tot factor 60. Of kosten die pullekes gewoon veel meer dan die van factor 3 en zit daar de boodschap?
Verder in het onderzoek: Hydratatie van de huid: 62. waarmee ik mooi onder de "normale huid" val. Goed bevochtigd of zo. Elasticiteit
van de huid: 91. Hier scoor ik voor mijn leeftijdscategorie (en bij nader inzien voor alle categorieën) een uitzonderlijke score. Dat
zal wel iets te maken hebben met mijn vriendelijke karakter en zeer elastische glimlach denk ik. Niet roken helpt ook, bevestigt het
vriendelijke onderzoekstertje van dienst. Tot slot het sebum-gehalte van mijn huid: ook hier scoor ik proper in de normale waarden,
niet te droog en niet te vet. Zowel op de voorhoofd T-zone als op wangen en ogen (gelukkig heb ik wel een elastische glimlach,
maar geen vette knipoog!).
Algemene conclusie: "uw huid is: normaal". Wat best wel jammer was voor het schoonheidsspecialistje, want nu kon ze me niet echt veel
Vichy materiaal aanraden. Ook voor mij trouwens want ik lees: "de huid verzorgen met aangepaste dermo-cosmetische producten geeft
een diep en duurzaam gevoel van welbehagen. Gezonde mensen missen toch wel iets...
...
28 september 2005
Zie: ik word geroepen! (vette tekst). Laatst las ik op :
Het gegoochel met holle woorden heeft het dagelijks politiek leven van Stefaan De Clerck verkrampt en ongeloofwaardig gemaakt.
Het is niet verboden te wensen dat in het desolate Kortrijks politieke landschap een nieuwe heiden eens de frisse wind van de
postchristelijke ethiek laat waaien over de stad die ten prooi is aan de treurige en eentonige laagvlakte van het hedendaags
politiek denken door het huidig stadsbestuur.
Ondertussen zal terrasschepen Bral zich in het gezelschap van Isabella De Schone en het boek "Het recht op domheid" teruggetrokken
hebben in zijn ballingsoord op de Pottelberg.
En zeggen dat Stefaan De Clerck gisteren nog als de vlotte vriendelijkheid zelve aanwezig was op de fijne receptie van de KULAK,
Of beter: Katholieke Universiteit Leuven Campus Kortijk, zoals ik nu zou moeten zeggen.
Maar toch nog liever ongeloofwaardig genoemd worden dan een "terrasschepen". Wel een leuk woord anderzijds.
Tsja...
...
27 september 2005
Paar bij het Anti-Amerikanisme zoals recent
gepromoot door onze breedgebekte zanger Raymond Van Het Groenewoud.
...
23 september 2005
Orkaan
Een flatulent man uit Wichita
eet nooit van zijn leven nog pitta
want hij ging door het lint,
liet een knallende wind,
en iedereen noemt hem nu Rita
...
1 september 2005
Cinderella Man is voornamelijk een film over een bokser, of toch over een man die via zijn bokskunsten tracht de armoe te
overwinnen. De film begint alleszins niet met een flukse rechts maar traag met een ietwat grauwe karakterschets van Jim Bradock
(de bokser) en zijn door de grauwe depressie noodlijdende kroost. Het zit allemaal wat tegen voor de vriendelijke man,
voortreffelijk gespeeld door Russel Crowe (die naar verluidt in het echte leven niet altijd zo'n lieverd is). Als de film op dreef
raakt voltrekt een redelijk voorspelbare plot zich strak volgens hollywoodiaanse regels. En toch heeft deze film mij vrolijk
verrast.
Het mooie zit hem voor mij in de mooie fotografie van de film. Leuke belichting met warme kleuren die sterk contrasteren met de
grauwe ellende van alledag. Ook de montage is niet ordinair zoals we nogal vaak geserveerd krijgen. En vooral dat maakt dat deze
film een mooi stuk geworden is. Laat ditzelfde script verfilmen door, zeg maar iets, Stephen Sommers (van het ongemeen kloteslechte
"The Mummy") en je krijgt een draak van een saaie film. Ron Howard maakt er alsnog iets mooi van.
Als na een stevige intro Braddocks klim van naar wereldfaam begint zit de spanning er meteen goed in. Door de goede karakterschetsen
leef je mee op het ritme van de gong. De toch overzichtelijk blijvende close-up filmstijl van de gevechten houdt je dicht bij het
gebeuren. En zelf al wordt er fel gespeeld met de wat clichématige polarisering van goed en kwaad (arme bokser die geen vlieg zou
kwaadoen tegen de met bont versierde macho die breed grijnslachend al twee man doodsloeg in de ring) kon ik er waarlijk van genieten,
omdat het op een eerlijke wijze gebeurt. Dit zijn geen karikaturen die je meewarig doen lachen. En het wordt echt spannend. Zelfs
als je weet dat de brave man het allemaal wel zal overleven (de film moet toch doorgaan?) blijf je angstig meeleven met zijn
gevechten tegen zichzelf en de kwaaie Max Baer.
Zeker niet te mijden, zelfs voor mensen die het pugilisme niet in hun hart dragen.
...
20 september 2005
Yummie! Doe mij ook maar zo'n nieuw gezicht. Waarom nog huidachtige maskertjes dragen zoals in de Films, als je meteen kan
goochelen met echt vel? Zin om net zoals Dr. Hannibal Lecter in "Silence of the Lambs" jezelf een nieuw gezicht aan te meten: dat kan
intussen...
...
18 september 2005
Naar goede gewoonte vanochtend ook weer met mijn fietsje naar het werk gereden, maar whoew, het is duidelijk een stuk
frisser dan vorige week! Gelukkig had ik mijn jas mee, die ik dan maar snel heb aangetrokken, maar mijn handjes en oren hadden
het toch behoorlijk fris. Die staan nog ingesteld op zomer denk ik. En in september wil je toch nog niet met handschoen en muts
rondfietsen, niet?
...
18 september 2005
Man, man, man... wat een dagje had ik vrijdag laatsleden! De eerste twee uur van die dag ging ongeveer alles mis wat er redelijkerwijs
mis kon gaan. En dan is "redelijkerwijs" nog ruim geïntrepreteerd. Verbrand in de douche, gescheurd kostuum, ...
Enfin, u leest er alles over op de homepage of in het .
...
5 september 2005
En kijk eens welk een fijn woord we vandaag vinden op het : "aarsgewei" wat slaat op een tribal tattoo op de onderrug.
Ha!
...
31 augustus 2005
Wat een fijne afsluiter van het seizoen had het openluchtzwembad van Kortrijk opnieuw! Na een ongeloofelijk kwakkelachtige prutzomer
was het de laatste dagen van augustus dan toch heerlijk zomers weer. Net op tijd om toch nog eens met zon te gaan zwemmen in den
openen. Niet dat ik niet zou geweest zijn als het regende. Al meer jaren dan ik me herinner ga ik traditioneel zeker de eerste dag
en de laatste dag gaan zwemmen daar.
En ik ben zeker niet de enige. Ook dit jaar was de vaste kern vertegenwoordigd voor de jaarlijkse afsluiter. Zwemzakken staken vol
wijn, champagne, glazen en aperitiefhapjes. Samen in een soort van blijde droefheid afscheid nemen van dit oord van vertier en
sport.
Zeer eervolle vermelding voor Milo die ver na het officieel sluiten van het zwembad als eerbetoon in blote flikker een elegante salto maakte
van de wip. Te herhalen.
...
19 augustus 2005
Er ligt een kaartje op mijn bureau. Met lachende kinderen en rode hartjes. Smoorverliefd op het leven? staat er op. Het is een door het bedrijf
gesponsorde begeleiding om te stoppen met roken. Mooi opgezet om met de sociale kracht van een groep samen te stoppen met
die vuile verslaving. En er is nog een financiële bonus aan verbonden. Bij de start betaal je 20 Euro, maar als je de
cursus met succes doorloopt, dan krijg je dit geld terug. Goed gevonden dacht ik zo.
Gisteren in het bedrijfsrestaurant wordt dit plan besproken. Vraagt iemand: "en, wat valt er te winnen als je meedoet?".
Te winnen? In plaats van tevreden te zijn dat je bedrijf je professioneel wil helpen om te stoppen met die rotzooi! Een andere
collega verwoordt het mooi: "wat je wint is een goede gezondheid". Maar dat is duidelijk niet genoeg van de modale roker. Er wordt
verwezen naar voorbeelden waar stoppende rokers serieuze incentives krijgen van het bedrijf. Waarop ik voorstel om voor te
stellen aan de CEO om een plan op te stellen met incentives voor niet-rokers die met de fiets naar het werk komen: geen vier
rookpauzes per dag, minder gezondheidsrisico's en niet verslaafd. Weinig reactie. Dat gezonde mensen hun best doen is maar
normaal zeker?
Zoals makkelijk op te maken uit dit stukje "vuile verslaving, rotzooi, ..." ben ik zelf geen roker, en absoluut geen
fan van deze gewoonte die zo verschrikkelijk veel mensen in zijn ban heeft. Over het algemeen heb ik geen problemen met beschaafde
rokende medemensen, maar dikke eikels zoals de (alweer) vette Duitser met walrussnor die op de luchthaven van Kreta, twee meter
verwijderd van een bord van drie meter op twee met de woorden "NO SMOKING", ondanks herhaalde vriendelijke vraag van mijnentwege
gewoon verder blijven paffen mogen van mijn part langdurig knetterend door de duivel zelf worden opgesmoord als penitentie voor
hun levensverkortende en vreugdeverneukende invloed op omstaanders.
Bij deze de een kleine verwijzing naar een fijne
vereniging die streeft naar een grotere bewustwording van de
(naar mijn idee) onaanvaardbare vergoeilijking van zogenaamde "verworven rechten" die sommige rokers zich menen te moeten
toeëigenen als nicotine-junkie: mogen roken in een restaurant, in openbare gebouwen en gelijk waar ze willen en zo de smaak en
gezondheid van de andere helft van de bevolking ruïnerend en hen achterlatend met stinkende kleren en prikkende ogen. Met het
godgeklaagde wussie-gejank dat opstijgt telkens de normale situatie wordt hersteld (bv. rookvrije treins of gebouwen). Het is
niet omdat de overheid roken zolang heeft gedoogd (en ondersteund) in tegenstelling tot andere verslavingen als heroïne omdat
het een leuke bron van inkomsten is, dat ik ook dat standpunt wens in te nemen.
Hmmm, dit was nog eens fijn fulmineren!
...
17 augustus 2005
Het is me wat met die vakanties. De ene dag ben je nog EBITA marges aan het berekenen, de dag erna zit je plots in Kreta.
Het was alweer een dikke acht jaar geleden dat we in Kriti waren, dus ik zag het wel zitten toen ik op mijn laatste
werkdag van Leen een sms kreeg dat we derwaarts trokken voor een week. Want het mag gezegd: ik vind Kreta een zalig
eiland. Een heerlijk klimaat, goed eten en een bangelijke culturele historie.
De hoeveelheid dikke Duitsers bleek schrikbarend gestegen te zijn, met in hun kielzog dikke prijzen die niet zouden
misstaan in een loungecafé op een grote markt ergens in Vlaanderen. Maar er is één groot voordeel aan die dikke Duitsers
en hun internationale trawanten:
hun wansmakelijk dichtgeslibd moddervet lichaam heeft een actieradius van hooguit 500 meter rond hun vijfsterren
volpension hotel met zwembad, airco en satelliet-tv. Na drie minuten wandelen ben je er dus van verlost.
Waar het beruchte Knossos bij een vorig bezoek me sterk imponeerde, had het nu een eerder flauwe nasmaak. Overrompeld door
trossen toeristen en de helft van het paleis leek wel verhuisd naar het museum in Iraklion voor de onderhoudswerken. Dat viel
dus wat tegen. Maar alles werd goedgemaakt door aan de andere kant van het eiland over de omheining te springen van het
gesloten Agia Triada, dat zich aldus volledig verlaten aan mij blootgaf. Heerlijk. Wandelen tussen de muren en voorraadkamers,
over de trappen en binnenpleinen. Inbeelden hoe dit er allemaal moet hebben uitgezien tijdens de hoogtedagen. De geur van
ceder en olijven, de droge zinderende warmte van het eiland en het keiharde gekriep van de krekels versmolten terwijl ik
ronddwaalde in de ruïnes.
En verder: De oude Romeinse hoofdstad Gortyna met arenatheater, rondgang met in steen gekapte wetgeving en de Appollotempel,
het paleizencomplex van Faistos met de nog te ontcijferen schijf in lineair A geschrift, de ruines van Apterra, de steden Chania, Rethimnon,
Iraklion, yoghurt met honing en noten in Vrisses (beste yoghurt van heel Griekenland), tocht door de Samariakloof gevolgd
door heerlijk zwemmen in de Lybische zee, scooteren langs kliffen en stranden, nog meer yoghurt in diverse dorpen en
gehuchten die we passeerden, de ijskoude Venetiaanse leeuwenkopfontein van Spili en natuurlijk fijne romantische avonden
met streekspecialiteiten.
uitgebreider verslag op de webzucht
...
18 juli 2005
Geestig werk van de dag: mijn handtekening zetten onder 300 brieven. Vreemd om te zien hoe je krabbel begint te evolueren na 50-tal keren. En hoe je na honderd al eens
een fantasietje probeert of eens ziet wat er gebeurt als...
Net zoals een woord teveel na elkaar uitspreken ervoor zorgt dat het vreemd begint te klinken, zorgt een teveel handtekeningen zetten voor
een soort van lichte identiteitscrisis op papier.Als mijn brief maar niet gecontroleerd wordt door grafologen!
...
14 juli 2005
Begin deze week kreeg ik een vriendelijke uitnodiging van BZY om te komen barbecueën. Gisteren was het zover. Om vier uur krijg ik een
telefoon met de vraag of ik toch zelf mijn eten meebreng, want dat zulks niet voorzien is. Geen probleem. Hoewel. Door een drukke agenda
raakte ik maar iets na 21u00 thuis van het werk. Alle slagers en warenhuizen al gesloten natuurlijk. Maar goed, ik kan met weinig rondkomen
en stelde voor dat ik wel her en der zou sprokkelen bij de andere genodigden. Later op de avond bleek dat ik die zin moet aanpassen naar
"sprokkelen bij de andere genodigde", want het was een bescheiden bbq. Even voor ik thuiskom opnieuw telefoon: waar ik blijf en of ik toevallig
niet nog houtskool heb liggen thuis. Gelukkig heb ik dat. Ik besluit nog een fles wijn mee te nemen, zodat ik tenminste iets te drinken krijg.
Als ik aankom staat de Weber op mij te wachten. Als bedreven vuurmeester mag ik wel eens meer inspringen in het aanwakkeren van de
kolen, maar hier wacht me het volledige oeuvre. Als genodigde mag ik zelf mijn eigen eten bakken op mijn eigen kolen. Was ik beter thuis
gebleven, daar heb ik aanmaakblokjes, lucifers, blaasbalgje en andere handigheden om houtskool in vlam te krijgen (hier zal ik uiteindelijk
met natte lucifers de kolen aansteken en het vuur aanwakkeren met een draagplankje van vredeseilanden...) Als ik volhardend dan toch de bbq
krijg aangestoken val ik ten prooi aan hoongelach van de toeschouwers die toch wel hadden verwacht dat ik in vijf seconden gloeiende kolen
zou hebben geproduceerd met niets anders dan mijn vingers terwijl ze zelf op hun leeg gat zaten.
Goed, rond een uur of elf zijn we eindelijk klaar om op een heerlijke braise het vlees te grillen. Tot mijn gruwel gaat de diepvries open
en komen er hardgevroren spiezen, worsten en kip uit. Oh horror. Ik mag al blij zijn dat alles niet in de microgolfoven wordt opgewarmd medunkt!
Ter behulp van de verbaasde aanwezigen tracht ik een eenvoudige stelregel te formuleren: als je jezelf nog fysiek kan verwonden aan een chipolata
kan je aannemen dat die nog niet klaar is voor consumptie. Als ik zie hoe de Xav zijn maaltijd begint met zes boterhammen met cocktailsaus
besef ik eens te meer dat ik hier niet op een gastronomisch verwenweekend ben met culinaire specialisten om me heen. Tijdens het verdere verloop
van de avond zal het volledige brood op die manier opgevreten worden, af en toe afgewisseld met het vlees van de bbq (voor de anderen de
hoofdschotel).
Al met al werd het nog een erg leuke avond met af en toe een eetbaar stuk tussen de halfbevroren, uitgedroogde of zwart geblakerde hapjes,
afgesloten met iets wat voor de verandering wel in de diepvries thuishoorde: een ijsje. Bij deze benoem ik BZY en XAV tot de ongekroonde keizers van de gruizige
lo-fi, no-hassle, fucked-up barbecuefeesten.
Met grote voorsprong op de achtervolgers.
...
12 juli 2005
In London worden de wonden gelikt van de voorbije aanslagen. Gelukkig vielen er minder slachtoffers dan in New York of Madrid.
Het gaat blijkbaar een beetje achteruit met het succes van de terroristenaanslagen wereldwijd.
De grote Amerikaanse vergeldingsactie in Irak kan alleszins geen tanend succes aangewreven worden. Een Zwitsers instituut maakte een
studie van de situatie sinds maart 2003. De balans: een kleine 39.000 Irakezen dood ten gevolge van militair of
aanverwant geweld. Het heeft allemaal wel wat meer gekost aan eigen materiaal dan wat het Al Qaeda zal gekost hebben om New York
binnen te vliegen, maar met 39.000 Irakezen kan je toch al wat wolkenkrabbers vullen lijkt me.
En waar gaat het naartoe?
Na al dat geweld lijkt het me niet dat er nu vrede heerst voor de mensen van Irak. Ze zitten nog altijd in dezelfde miserie al
voorheen. Zonder besnorde dictator weliswaar, maar met aan flarden geschoten steden en algemene chaos. En het lijkt er ook niet op dat de internationale
troepen binnenkort kunnen wegtrekken uit het verscheurde land om het helemaal aan zijn lot over te laten. Behalve de verkiezing van een
stroman als president is er nog niet veel geregeld om Irak structureel te steunen om weer een goed land te worden om in te wonen.
...
8 juli 2005
Vandaag in de mailbox. pleenknegt:"Dat is misschien wel de grootste gesel van de 21ste eeuwse showbizz: dat je van eender wat
een lekker verkopend product kan maken." Het ging oorspronkelijk over mejuffrouw B. Spears. Het was me al eerder opgevallen dat het
zangeresje er nogal lijp uitzag. Ik zag hier een foto voorbijkomen in verband met Barco-schermen die ze gebruikte voor haar laatste tour. Op één van
die schermen stond en uitvergroting van het jonk waarop ze verschrikkelijk mottig voorkwam. Wellicht was de schmink er was afgelopen door het
zweten. Ze zag er wat uit als een opgesteven vleeskleurige appelmoes als ik zo'n kernachtig eufemisme mag bezigen. Wat me doet denken aan
sexy vleeskleurige onderbroeken, maar daar moeten we het maar een andere keer over hebben.
Ooit al gekeken naar die fijne met/zonder make-up foto's van wereldsterren? Om je een breuk te lachen. Of eigenlijk wel een beetje stil en
treurig van te worden. Al die rommel waar we mee overspoeld geraken, die gewoon met extra lagen beschilderd en opgelapt is. Gepusht door
de nietsontziende kracht van marketingkanonnen. Omwat later met een vuil gevoel achter te blijven als de nieuwste hype voorbijschiet. Nog
breindoder dan de voorgaande en nog dikker in de schmink dan de binnenkant van een verfpot. En dan hebben we het nog geeneens over hun prestaties...
...
4 juli 2005
Nog geen nieuws van de garage. Leen lijkt het goed te stellen, dus we hopen dat er geen whiplash-complicaties te wachten staan.
Als ik zo de reacties daarop hoor, lijkt me dat ook maar een goede zaak. Een mens met een gezonde levenslust en geen goesting in
hoofdpijn heeft blijkbaar weinig te zoeken in de whiplash-rayon.
Nog even melden dat het goed gaat met het literaire werk van Jan Dheedene. De maanden van woorden smeden zijn achter de rug en Jan
mag zich verheugen in de interesse van uitgevers. Meer in zijn schrijversdagboek.
...
1 juli 2005
Klets! We hebben het vlaggen...
Gistreren is één of andere onverlaat met een stevigel knal in de koffer van onze Polo gedoken. Alles volledig ingedeukt
en verfrommeld als een sandwich uit een oud lunchpakket. De achterdeuren gaan niet meer open, de auto start niet meer, etc...
Toen de garagist onze wagen kwam ophalen keek hij maar bedenkelijk. Dat het er niet zo goed uitzag, en dat we ons mochten voorbereiden
op een "perte totale". Ons bakske is nu net zeven jaar, met nog weinig kilometers, want we gaan beiden zoveel mogelijk met de trein of
de fiets naar het werk en de winkel. Maar wat krijg je nog voor een Polo van zeven jaar? Een paar tienduizend franken?
Terwijl wij nog rustig tien jaar ermee gingen rondrijen tot hij van pure vermoeidheid of roest uiteen zou vallen.
En wat doen we nu met onze goede verzorging en rustige rijstijl? We krijgen nog een aalmoes en mogen gaan zoeken naar een
kleine 15.000 EUR voor een nieuwe. Waar we dat geld moeten gaan halen is me nog niet echt duidelijk.
Maar ik blijf vooral achter met een wrang gevoel. Iemand anders rijdt je auto kapot en jij moet opdraaien voor de kosten!
Er zou een systeem moeten zijn dat er voor zorgt dat je tenminste een auto van gelijkwaardig niveau krijgt na een ongeluk.
Dan ben je nog genoeg gekloot omdat je je eigen auto kwijt bent en je nooit weet wat je nu krijgt, maar je hebt dan tenminste iets.
Nu staan we hier, met een whiplash en een lege garage...
...
28 juni 2005
Eindelijk: een nieuwe column op de homepage!
...
28 juni 2005
Gisteren fijn gaan brainstormen met de mannen van Radio2. Die laatste (en ook de vrouwen natuurlijk) zijn op zoek naar een nieuw fijn concept voor hun avondpost en wie ben ik om hun vriendelijke invitatie af te slaan en te weigeren hen te helpen met mijn jong dynamisch brein?
Een mens moet per slot van rekening een beetje wakker blijven. Wat in dit warme weer niet altijd zo vanzelfsprekend is. 's Morgens rijd ik in kostuum vrolijk op mijn fiets naar het werk. Tegen de tijd dat ik er aankom ben ik al stomend warm en ren ik naar mijn met airco voorzien bureau. 's Avonds heb ik thuis echter geen airco, maar gelukkig wachten me een short en mijn Birkenstocks. En als het niet afkoelt met frigobox koelelementen naar bed. Een warmte stralend lichaam omgeven met ijskoude pakjes.
...
24 mei 2005
Vanochtend op het jaagpad langs de leie: een hele troep konijnen (een stuk of twintig dacht ik zo) in wild spel op de weide. Springend en buitelend over en tegen elkaar met af en toe een wilde achtervolging. Eén konijn loopt weg en de rest van de horde er in wilde vaart achteraan. Zalig om te zien. Vrolijke ochtendtaferelen.
Wat het allerleukste was: de list van het snel konijn. Op het veld staat een soort van klein bunkertje. De konijnen lopen daar in hun achtervolgingen vaak rond. En nu de list. Weer komt er in volle vaart een bende aangesprongen. Het eerste konijn heeft nog anderhalve meter voorsprong. Fluks springt het rond de hoek van het bunkertje, neemt de tweede hoek en laat zich dan meteen door de poten zakken tegen de muur aan. De andere konijnen komen nu in hoogste versnelling rond het bouwsel en rennen nietsvermoedend door. De slimme bijft erg laag liggen in het hoge gras. Na tien meter ziet het peleton dat er iets mis is. De beweging stokt. Achter hen huppelt het lepe konijn vrolijk in een andere richting. List volbracht.
En dan zeggen dat dolfijnen zo'n slimme beesten zouden zijn. Leve de listige langoor!
...
29 april 2005
Als ik hier nog een tijdje doorga met informatica te studeren, dan kan ik binnenkort wellicht ook flink GeekSpeak beginnen uitkramen. Hier vlak voor mij ligt nu een cursus rond objectgeöriënteerd programmeren. Daaruit deze zeer metafysisch aandoende quote:
Waar een class een abstractie is van een begrip, is een object een concretisering van dat begrip met concrete waarden voor de attributen van de class die het begrip beschrijft.
Het klopt wel allemaal, maar kwam me bij het vrolijk voorbijlezen even over als een metafysische omschrijving van de mens:
De mens is het zijnde in het totaalverband der zijnden, die het zijnde als zijnde geboren doet worden.
hmmmm.
...
22 april 2005
Heden toegevoegd aan de webzucht project pagina: hoe maak ik een heerlijke chocoladerisotto. Gruwelijk ongezond, maar ook gruwelijk lekker.
...
14 april 2005
Tsja,
dan klik je op "telex (updates)" en verschijnt er zelden iets nieuws.
Het leven is wreed onvoorspelbaar.
...
1 april 2005
intussen op struikgewas:
Een kwakkelend kerkvorst uit Polen
Had zich voor d' ouderdom verscholen
hij zei: ik doe voort,
met Mag're Hein aan de poort,
Maar begon toen wel erg hard te tjolen.
En nog veel meer natuurlijk!
...
29 maart 2005
Dit jaar heb ik zo snel mogelijk komaf gemaakt met de uurverandering. 's Avonds voor het slapengaan heb ik nog snel een ronde gemaakt, van boven naar beneden. De computer schakelt gelukkig zichzelf al om, dus nog snel de kamerklok en mijn klein alarmklokje dat me moet verwittigen dat ik alweer zes uur aan mijn computer zit door te werken zonder pauze. Dan de badkamerklok, de twee wekkers in de slaapkamer, de klok in onze tao-ruimte, de huiskamerklok en het klokje van de oven. Zo klaar!
Of wacht: nog snel de video omzetten.
Akkerdjiee! Hoe moet dat nu weer?
Uiteindelijk pruts ik 40 minuten aan de video, terwijl ik 8 uurwerken in vijf minuten heb gedaan. Waarom is het toch dat video's zo onhandelbaar zijn? Ik ken geen enkel ander apparaat in mijn leven waar de logica zo onachterhaalbaar is als mijn video. En de helft van de mensen die ik ken vindt de video programmeren ook maar niets. Wat is dat toch met die dingen? Bestaan daar geen "good practice" regels voor of zo?
Dankzij de uurverandering valt ook weer eens op hoe strikt we aan tijd gebonden zijn. Hoewel ik wat zeur met mijn gsm, loop ik nu al acht jaar zonder horloge rond, om niet constant naar de tijd te kijken. Maar toch zit die binding met de klok erg diep. Alleen al n mijn huis: acht klokken en een gsm-uurwerk! Time is honey.
...
23 maart 2005
En zie: weer is de lente in het land! Blijkbaar heeft de winter nu echt gewacht op 21 maart om op te krassen. Het blijft natuurlijk opletten voor de aprilse grillen, maar vanaf nu kan het enkel maar beteren lijkt me. De warmwaterpullen voor Leen mogen naar de kelder en binnenkort mogen de ijspakken voor mezelf in de diepvries. Zodat ik me wat kan afkoelen op warme zomeravonden.
Ondertussen verdiep ik mij in de schoonheid van zogenaamde "Magische Vierkanten". Die vierkanten hebben de mooie eigenschap dat alle cijfers op een hoogst merkwaardige (en unieke) wijze zijn gerangschikt. De som van alle lijnen, zowel horizontaal als vertikaal is gelijk. En als kers op de taart is die som ook nog eens gelijk aan de som van de diagonalen. Voor de aardigheid hieronder een voorbeeldje met een vierkant van 7 cellen diep:
| 22 |
47 |
16 |
41 |
10 |
35 |
4 |
| 5 |
23 |
48 |
17 |
42 |
11 |
29 |
| 30 |
6 |
24 |
49 |
18 |
36 |
12 |
| 13 |
31 |
7 |
25 |
43 |
19 |
37 |
| 38 |
14 |
32 |
1 |
26 |
44 |
20 |
| 21 |
39 |
8 |
33 |
2 |
27 |
45 |
| 46 |
15 |
40 |
9 |
34 |
3 |
28 |
Na een dagje zoeken heb ik ondertussen een programmaatje geschreven dat die vierkanten automatische opvult, wat - geloof me vrij - een stuk sneller gaat dan zelf uitpuzzelen waar die getallen moeten komen.
Het leven kan mooi zijn op een lentedag.
...
21 maart 2005
De extreme hiking van Blankenberge naar Oostende was alweer een zeer fijne sportieve activiteit voor een late winterzondag. Acht durvers haalden de start, waarvan zeven ook de eindmeet haalden. Een tocht van 20 kilometer door het mulle strand, over onderlopende zandbanken en langs palen in de zee. Daarnaast werd ook geklommen over daken en prikkeldraad en omhoog gesprint tegen de dijk.
Ondanks de goede voorspellingen van het KMI was er toch maar een bar koude wind in de nek en een grijze hemel die pas laat in de middag blauw kleurde. Wat ons niet verhinderde om op de terugweg naar huis allemaal met een roodverbande huid in de trein te zitten. Iets met zon achter de wolken en wind blijkt.
Gelukkig hadden we ons goed voorbereid met een stevig uit de kluiten gewassen ontbijt in het parkhotel in Kortrijk. Na een uurtje schransen stonden LD, BZY en JT stevig in de startblokken. Met deze basis haalden we probleemloos de avond zonder een middagmaal. Terug in Kortrijk afgesloten met een heerlijk avondmaal in de Gran Tourismo en dan nog mankend naar huis gesukkeld. Eenmaal thuis konden we bijna niet meer wandelen op onze voeten van de pijn en slijtage, maar moe en voldaan gooiden we ons in ons relax-zetels.
Voor herhaling vatbaar.
foto's hier.
...
9 maart 2005
Volgende activiteit van de nog op te richten "Extreme Sports Club" komt eraan. Spant uw kuiten en spuugt in uw handen want hier komt de
Extreme Hiking tussen Blankenberge en Oostende op zondag 20 maart 2005!
Interesse kan je hieronder tonen via de "bedenkingen", voor inschrijvingen graag persoonlijk contact met Michaël of Jeroen.
...
07 maart 2005
Kijk zie: ethica voor doe-het-zelvers. Een artikel op wired.com wees me op de leuke te verwachten opvolger van doping in de sport: chirugische optimalisatie van het lichaam. Valt niet te achterhalen via een urinetest en is nog niet verboden. In dat mogelijke verbieden zit net de ethische vraag.
Blijkbaar zijn er al een paar baseballspelers met aangepaste pezen in de voorarm. De meeste daarvan zijn een gevolg van een accident (scheur van de pees) tijdens de sport. De pees wordt uit de pols gehaald en dan in gaten bevestigd die in de humerus en ulna zijn geboord. De speler kan niet alleen weer spelen, hij kan ook snellere ballen gooien: een sportief voordeel. Collega's van hen hebben aangepaste ogen: met laser behandelde corona waardoor ze scherper zien en ballen sneller kunnen inschatten en beter vangen/wegslaan.
Het is dat laatste wat me aan het denken zette. Mijn eigen vrouw heeft met laser gecorrigeerde ogen (zij het niet uit nood aan medailles in baseball). Het is een ingreep die hier al redelijk vaak gedaan wordt en al een beetje als normaal wordt beschouwd. Maar anderzijds: net zoals niet iedereen even goede spieren heeft om een goed sporter te worden, heeft niet iedereen even goede ogen. En een goed zicht is ook cruciaal in sport. Toch lijkt het optimaliseren van de ogen ethisch minder problematisch dan het corrigeren van pezen, spieren en botten die de sporter meer kracht en snelheid geven. Hoe komt dat? Is het omdat we het verbeterde zicht van een atleet niet kunnen zien als een voordeel, terwijl we wel merken dat iemand sneller gooit of loopt na een operatie en dan "awoe" zeggen tegen medische ingrepen? Naar mijn ervaring laten mensen zich sneller beïnvloeden door visuele prikkels dan door andere voor beoordeling.
Bij een aantal goede sporters valt nog iets anders op: vaak zijn 'spelingen' van de natuur net de oorzaak van hun goede resultaten. Zo heeft de zwemmer Michael Phelps en ongewoon lang bovenlichaam en heeft Ted Williams een bijna bovenmenselijk goed zicht. Ik kan me zo al inbeelden dat enkele gruizige managers en dokters atleten beginnen ombouwen tot een soort van Ubermensch die fantastische resultaten neerzet die normale sporters hen niet nadoen. Dat uber-idee is nog niet zo gek nieuw tenandere. Daar zijn nog gasten mee bezig geweest, al was het dan voornamelijk voor topsport met bajonet en geweer.
En dan begint het circus natuurlijk: waar stop je dat en op welke gronden? Momenteel is het volledig legaal en niet op te sporen via een urinetest. En waar verandert een onschuldige oogcorrectie of facelift in een voor de sport fatale chirugische fabricatie van een superatleet?
...
16 februari 2005
Wel fijn vond ik dat: buitenkomen in de koude lucht. Een geur in mijn neus die ik niet meteen kan thuisbrengen, maar wel goed ken. Enkele momenten later denk ik: dit ruikt net zoals de zee, maar dat kan precies niet, hier in het binnenland. Maar de wind ik erg koud en zou wel eens uit het noorden kunnen waaien. Later zegt Leen dat ze op het weerbericht inderdaad spraken van een "maritieme wind" over het land.
Leuk, de zeelucht in mijn neus in Kortrijk.
Tussen de wolken zie ik vandaag dat de meeuwen zijn blijven plakken na die zeebries.
...
14 februari 2005
Laatst gaan kijken naar "Hij sliep op distels"; een stuk jongerenmuziektheater in het arenatheater te Kortrijk.
Steeds een fijn idee voor een mooie avond: breng een groep liefhebbers van het gesproken woord samen. Laat ze een week lang samen leven en werken rond een vreemde titel tot daar een hapklare productie uitkomt. Lardeer die met repen frisse muziek van een bende ongeregelde muzikanten. Plaats iedereen in het gezellige arenatheater in Kortrijk en geef er een lap op.
Hoewel ik vond dat het woord-gedeelte nog verder had kunnen uitgepuurd en verbonden worden om zo veel dieper te gaan, was het een prachtige voorstelling. Zeer opfleurend was het enthousiasme op het podium. Niks geen sleet door lange tournees, maar een frisse performance met goede interactie tussen de spelers, die duidelijk met plezier op de planken stonden. Een stuk over "ergens" zijn, over thuis zijn, over jezelf zijn, maar vooral over de noodzaak om jezelf te kennen als je wil afstand nemen van jezelf of je wereld en op reis gaan naar ergens anders.
Het deed me (studiemisvorming) wat denken aan het verhaal van M. Heidegger over de man die fruit gaat kopen. In de winkel vraag hij vaagweg om "fruit". De winkelier vraagt welk fruit: appels, peren, pruimen. Maar de man wil "fruit", en keert uiteindelijk met lege handen naar huis. In het stuk weten de reizigers niet zo goed waar ze heen willen. Ze willen wel weg, maar weten niet zo goed waarheen. Resultaat is -zoals te verwachten- dat ze niet ver raken op hun trip. Af en toe moet je precies kunnen zijn in het leven, als je wil krijgen wat je wil, dat is.
Een eervolle vermelding voor de muzikanten. Naar ik hoor een bonte verzameling van jongeren, aangevuld en in richting gestuurd door de mannen van Troisseur. Echt knap werk! Van grillige lijnen uitgepuurd jammen over stomende rock naar een ingetogen lied. Soms speelden ze op de achtergrond sfeermuziek mee, maar vaak bepaalden ze de sfeer volledig, of speelden ze stampend een nummer als rockgroep, terwijl voor de rest de lichten doofden. Erg levende muziek die snel naar het gevoel greep. Mooi, mooi, mooi.
Ook de belichting droeg bij tot die heerlijke knusse arenatheatersfeer. Minimaal, maar intens sfeervol.
Een pluim voor Catherine Vansteenkiste (regie) die met deze productie alweer een geslaagde mix wist te brouwen.
...
28 januari 2005
Af en toe kijkt een mens eens naar zijn statistieken. En meer dan af en toe leidt dat tot wonderbaarlijke ontdekkingen. Vandaag leerde ik dat er zelfs mensen naar Webzucht komen door een zoektocht naar "hoeveel honden kunnen gedekt worden door mannetjes hond". Misschien moet ik me wat meer tot bepaalde niches gaan richten...
(googlesearch / tweede pagina).
...
27 januari 2005 - Gedichtendag
Vandaag ben ik een vlinder
en eet mijn eigen vleugels op
zet zo mijn zoekend denken stop
en alles wat met hindert
Hier is geen twijfel meer, geen kilte
ik kan niets meer dat ik kon
rol me op in mijn cocon
en koester zacht de stilte.
(jt)
...
23 januari 2005
't Is toch wat met die nieuwsmakers. Kom ik net thuis van een gezellige inkoopwandeling op de markt en hangt Radio2 aan de lijn. Gelukkig een vriendschappelijk gesprek, met de melding dat ik vermeld ben in "De Morgen" van vandaag met de site Webzucht. Zelf lees ik al een jaar of vijf geen kranten meer noch volg ik ooit nieuws op tv, dus ik zou het wellicht nooit geweten hebben.
Of ik wist hoe je die initiatiefnemer van de toekomstige Hypermegasuperblog van Vlaanderen kon vinden voor een interview. Gelukkig ken ik de betreffende journalist en kan je op de radio ook iets minder goed mensen woorden in de mond leggen dan in de krant, want wie weet wat Dominiek vanavond dan op de radio weer allemaal te zeggen zou gehad hebben.
De Morgen was er alvast in geslaagd om zowat elke bron die ze vermeldden volledig verkeerd te quoten, vanalles door elkaar te halen en daarbovenop nog eens de helft van het gesprek zelf uit te vinden. Maar je moet iets over hebben voor een fijn stukje in de krant, niet?
Ik herinner me nog levendig de dag dat ik ergens in 1993 tot preses van de KULAK was gekozen. Wat fotografen en reporters aan de deur en de telefoon. De volgende morgen kon ik niet geloven wat ik las in de krant. Ten hoogste hadden ze de woorden "het", "de" en "en" overgenomen uit mijn relaas, de rest was er gewoon bijgefantaseerd. Het was de periode rond de film "Ad Fundum" en er waren wel wat polemieken rond dopen en studentenkringen, maar dat was nog geen reden om me zomaar vanalles in de mond te leggen.
Zo te zien is het nog steeds van dat in de media. Strookt het niet met je eigen fantasie als reporter, maar er iets moois van achter je toetsenbord.
Zie ook hier en hier.
...
21 januari 2005
Jan en Hikori in de Redbook bar in Tokyo.
...
16 januari 2005
Over het"Kunst voor Tsunami 12-12" gebeuren in de Transfo in Zwevegem. Het was best wel fijn dat gebeuren. Ten eerste was ik positief benieuwd door de frisse aanpak. Niet gewoon wafels kopen voor acht keer de prijs, maar een gratis gebeuren waar de inkomst werd verzekerd door goede organisatie en sponsors allerhande plus de vrijwillige giften. Alleen al het vrijwillige karakter van de giften bij de deur deed me meer geven dan gelijk welke wafelverkoper ooit zou krijgen.
Eerst naar de veiling geweest. Die begon zeer geestig met de nogal tegenvallend verkoop van kunstboeken en catalogi. Die brachten dus absoluut niet de verwachte prijs op, maar wie biedt er nu ook op een kunstveiling op catalogi over kunstveilingen? Soit. Daarna kwam het wel op gang, met uitschieters als een haan van Koen Vanmechelen. Als mijn geheugen me niet de steek laat is daar voor meer dan 64.000 Euro van portefeuille gewisseld. Niet slecht dacht ik.
Dan naar beneden voor de optredens. Meteen Flip Kowlier als opener. Alleen met zijn gitaar, maar meer moest dat niet zijn. De koning van het West-Vlaamse lied deed dat meer dan behoorlijk. Hij heeft dan ook al een fijn palmares bijeengeschreven en was goed in form. Het juichende publiek lustte er serieus pap van.
Even later was het de beurt aan Lunascape, een heerlijke band die naar mijn mening zwaar ondergewaardeerd wordt door het Belgische publiek. Al enige jaren en twee full-CD's aan de weg aan het timmeren maar nog niet echt doorgebroken. Nochtans de moeite. Zelfs Sinead O'Connor zong een cover in van Lunascape. Dat kan toch al iets betekenen.
Al moet gezegd dat ik liever luister dan kijk naar Lunascape. Kyoko is nogal fan van ongesynchroniseerde pastorale bewegingen als ik dat zo mag uitdrukken. En dat is niet altijd zo goed voor de appetijt van de kijker.
Na enkele uren rommelen verschenen uiteindelijk ook de mannen (en Sofie) van Galatasaray op het podium. Na mijn eigen Magik Magda verleden heb ik veel begrip voor de tijdrovende podium-opzet voor veelkoppige groepen, maar
Galatasaray ging wel redelijk ver alweer. Ze hadden ongeveer evenveel tijd nodig om zich klaar te maken als Flip Kowlier en Lunascape samen van doen hadden om op te zetten, te spelen én af te breken. Het uitdeindelijke resultaat bleef evenwel wat te rommelig voor een publiek optreden. Medunkt dat de harde kern die streefde voor strakkere performances het onderspit heeft moeten delven. Ietwat jammer, want ik heb ze al heerlijk zien swampen in betere tijden.
...
14 januari 2005
Voor de mensen die nog niet helemaal overspoeld zijn door de tsunami 12 12 acties: heden vrijdagavond is er een zeer aan te raden concert in het WestVlaamse. Ten voordele van kan je komen kijken naar veel kunst, de meester van het Vlaamse Lied Flip Kowlier, de weg-van-de-wereld-blazers van
Galatasaray en het gewoon fantastische en ferm ondergewaardeerde Lunascape.
Dit alles in de oude TRANSFO turbinehallen in Zwevegem. Ook nog een volledig gratis bovendien, ziedaar!
...
13 januari 2005
Etiquette is for people who have no breeding, fashion is for those who have no taste
...
10 januari 2005
De kunst van "vriendelijk bedankt-brieven" bij een sollicitatie bereikt stilaan nieuwe hoogtepunten. Meestal krijg je een eerder saai maar correct briefje dat je meldt dat je brief goed is ontvangen, maar dat je profiel niet zo goed aansloot bij de funtie of iets van dat slag. Met betrekkelijk weinig variaties in opstel.
Vorige week kreeg ik evenwel iets nieuws in de bus:
Geachte heer Thibaut,
Wij hebben uw kandidatuur voor de bovengenoemde functie goed ontvangen.
De huidige medewerkster bij xxxx, die bovenstaande functie uitoefent, heeft besloten het bedrijf niet te verlaten. Wij zetten dan ook een punt achter deze procedure / ...
Tsja, wat moet je dàn gaan denken. Ik zou veronderstellen dat een bedrijf een dure zoektocht naar een nieuwe medewerker pas start als redelijk zeker is dat een werknemer definitief verdwijnt uit een job. En kwam die medewerkster dan plots na drie weken weer met hangende pootjes haar job terugvragen? Alstublieft mijnheer den directeur, je mag de kosten dan van mijn eerste loon aftrekken...ik zal het nooit meer doen. Maar mag ik alstenblieft weer beginnen hier?
Ik weet het niet. En zal het wellicht nooit weten. Het leven blijft een mysterie.
...
06 januari 2005
Laatst quam me een verschriquelijk nieuws ter ore: bepaalde letters uit ons alfabet verdwijnen naar zwarte gaten in het heelal. Gelukkig is er tijdig aan de alarmbel getroquen.
Het wordt tijd voor meer actie: steun de quizmaster en doe mee aan de queeste voor beschermde squone letters.
...
04 januari 2005
Nieuwe pagina op de projecten-site: hoe maak je een vrolijke en gezellige kerstboom met triplex en lampjes? Gaat dat zien!
...
| |
