Gastartikel door Karl Herrebout.

"In de schaduw van de wereldtentoonstelling."

Wat je van de Duitsers zeker niet kan zeggen, is dat ze niet bekommerd zijn om een organisatorisch perfect verloop, zodanig dat je het zou kunnen verwarren met gemeende bezorgdheid. Dat hun eerder onpersoonlijke maar correcte relatie-verhoudingen van enige bezorgdheid zouden getuigen illustreert onze inrit in de beursgebouwen bij de opbouw: we moeten 100 euro dokken om binnen te mogen met de PKW, al pleeg ik mijn van eik volgeladen transportbus eerder een EPW te noemen (eiken planken wagen) - we moeten binnen de twee uur terug naar buiten rijden met de wagen, denn nicht das ganse Messegelaende vollgesetzt wurde mit PKW's (of EPW's in dit geval, het blijft onduidelijk of EPW's onder dezelfde richtlijn vallen, doch we hebben geen tijd om hierover een kortgeding aan te gaan). Als we binnen de twee uur buiten rijden krijgen we onze zuur verdiende centen terug. Organisatie ten top: misschien een idee voor de immigratiediensten pleeg ik in een stoute bui te besluiten.

Het hotel annex "beliebter Paulaner Restaurant" getuigt van dezelfde Duitse bezorgdheid. Alles supernetjes, stukje chocolat en Sprudelwasser op de kamer en een zee van ruimte: Duitsland is niet voor niks een groot land van grote mensen. Hetgeen we ook bemerken in het voorheen genoemde restaurant: Bayerisches fressen ohne Mass: het is te vreten, het is veel te veel, en je blijft ervan in leven. Maar het mist de finesse van een doorsnee Vlaamse huiskeuken. Als het maar veel is, heel vettig en vooral als er Wurst of Sauercreme in of bovenop gekwakt wordt. Eventuele Schnecken zijn nog niet aangekomen; ze komen dan ook op eigen krachten. Hun keukenpraktijken staan in schril contrast met hun precisie en spitsvondigheid die ze op andere vlakken aan de dag leggen. De eetcultuur ligt hier even laag als de temperatuur... en het heeft vannacht weer gesneeuwd. Zo hard dat mijn dieselgebaseerde transportbak zijn Alfa-Romeo motor niet draaiende krijgt. Taxi's zijn een uur verder weg en de hulpvaardigheid van de Duitsers verlengt zich niet tot aan de contactnippels van mijn batterij. Gelukkig die van de VAB Angestellte wel. Broem en weg, de witte weg op - nu ja: de sneeuw smaakt zouterig vandaag. Een beetje tuffen om het zuur weer wat onder stroom te zetten en dan de meer-etagen parking op.

Vorige avond waren we op uitnodiging van een labiel personage naar een Oosters restaurant getrokken, in de verlaten paviljoenen van de wereldtentoonstelling van 2000. Viel Spass, Tanz und Singen was ons beloofd. Zoveel Spass als het Duitse Hannover natuurlijk bieden kan. Ofwel zat iedereen onder de wiet ofwel hoeven ze hier zelfs geen wiet meer te paffen. Alles klar. De gerechten, daarentegen, waren wel te wieten. Echter is het in deze desolate ex-po 2000 Flaeche ook crisis; weinig volk voor een zondagavond: de moffen zitten waarschijnlijk allemaal Wurst te fretten. Nachdem slijmsporen we ons naar buiten, langs de strategisch aufgestellte Asien-winkel. In analogie met de Bayerische Schnecken, die trouwens nog steeds onderweg blijken te zijn. Ach, ze smijten er wel weer iets overheen waarmee de smaak met hoogster precisie verknoeid wordt.

Thuis lijkt andermaal zo ver weg, het GSM gesprek andermaal zo onlijfelijk. Vervuld van heimatwee-en observeer ik de stappen van de laatste gasten langs de beursgangen door. Ze spreken een eindeloze mix van aspirant-wereldtalen. Wat zijn we toch allemaal belangrijk met das, kostuum en mobieltje in de reet. Een Unilin medewerker komt berichten over de click-rechtzaak: hij be-aamt volmondig dat men ondertussen meer geld verspilt aan het verdedigen van het patent dan er ooit aan meerverdienste kan uit gegenereerd worden. Het loopt zowaar parallel met de verliescijfers die menig tapijtenbedrijf hier aanwezig kan voorleggen, de miljoenen kostende standconstructies en geldverkwistende verblijfskosten ten spijt. Handel drijven gaat vandaag meer over imago dan over producten en opbrengsten genereren. Wellicht de reden waarom het op de aandelenbeurzen vierkant draait. Dan vraag ik mij, on topic, soms af of het sponsoren van een wielerploeg moet dienen om toch iets rond te laten draaien.

Domotex Hannover beleeft zijn laatste uren; hoopvolle contacten worden zorgvuldig opgeborgen, wonden worden onzichtbaar gelikt. De nervositeit voor de eindrutsch wordt voelbaar. Gek dat na enkele dagen van ter plaatse rust, iedereen als de weerlicht wil vluchten. Je zou als thuis verwende Belg natuurlijk voor minder.

Als addendum toch nog even goedendag aan Isabelle De(ci)bels, een junkie-ogende ex-Sint-Jozeffer, een ex-Ufsia zuipschuit en een reeks andere bekenden van om de hoek thuis.
De wereld is niet klein als je een beurs in Duitsland vol Westvlamingen steekt.

Karl is ook te vinden op het internet:
hier(muziek), hier(foto) en hier(werk).