Het is me wat met die vakanties. De ene dag ben je nog vrolijk EBITA marges aan het berekenen, de dag erna zit je plots in Kreta. Het was alweer een dikke acht jaar geleden dat we ginds in Kriti waren, dus ik zag het wel zitten toen ik op mijn laatste werkdag van Leen een sms kreeg dat we derwaarts trokken voor een week. Want het mag gezegd: ik vind Kreta een zalig eiland. Een heerlijk klimaat, goed eten en een bangelijke culturele historie.

Tot mijn gruwel bleek de hoeveelheid dikke Duitsers schrikbarend gestegen te zijn, met in hun kielzog dikke prijzen die niet zouden misstaan in een trendy loungecafé op een grote markt van een zichzelf respecterende stad ergens in Vlaanderen. En hun onzichbare zwarte magie die de menukaarten van voormalige exotische vissersdorpen plots omtovert in eentonige lijsten van gefrituurd voedsel, milkshakes en halveliterpinten pisbier. Maar er is één groot voordeel aan die dikke Duitsers en hun internationale trawanten: hun wansmakelijk dichtgeslibd moddervet lichaam heeft een actieradius van hooguit 500 meter rond hun vijfsterren volpension hotel met zwembad, airco en satelliet-tv. Na drie minuten wandelen ben je er dus van verlost.


Duitse vetklep

De eerlijkheid gebiedt me hier toe te geven dat we zelf ook een hotel met zwembad hadden. (Zijn er daar sowieso hotels zonder?) en dat we vanaf de derde dag ook airco hadden in de kamer. Want met de hittegolf die over Agia Galini hing (+40°C) en de hete Afrikaanse woestijnwinden die de zuidkusten omarmen liep het zweet me 's nachts prikkelend in de ogen, wat niet zo bevorderlijk was voor de slaap. En mijn humeur wellicht op de langere termijn. Ons hotelletje werd gerund door een Antwerps klinkend heerschap dat nog het meest weghad van een niet zo geslaagde kruising tussen een verwaaide alcoholieker en een magere sprinkhaan. De nacht van aankomst (ons vliegtuig had een fijne zeven uur vertraging wegens een vogeltje in één van de motoren) stond hij wankelend en loensend in de receptie sleutels uit te delen en stotterend aanwijzingen te geven. Was het de nachteltijke nevel van de slaap, was het de drank? Geen idee. Later bij het ontbijt bleek het mannetje best wel mee te vallen, al probeerde hij ons meermaals vieze schelletjes vlees op te dienen als ontbijt. Zonder succes overigens.


Agia Galini

Voor de prijs van ongeveer anderhalve kilo geraspte wortelen bij traiteur Maes huurden we een kleine Citroën Saxo om twee dagen door het binnenland te cruisen, op zoek naar Duitserloze vergezichten en vergeten parels van Minoïsche cultuur. De Saxo was -op zijn zachtst gezegd- zwaar mismeesterd door onze voorgangers. Onder de vierduizend toeren per minuut sputterde de motor als een kortademige kettingroker en schreeuwde boven de vierduizend toeren als een gegeseld kind. Met huilende motor en af en toe onverwachts stilvallend toerden we door het eiland. Gelukkig hadden we voor een kleine auto gekozen, want zonder servo door de continue stroom van haarspeldbochten was zo al mooi genoeg. Ik reken het tot mijn verdiensten dat de auto na die twee dagen niet meer neigde stil te vallen terwijl je aan zestig per uur door de bergen reed.


Knossos

Waar het beruchte Knossos bij een vorig bezoek me nog sterk imponeerde, had het nu een eerder fletse nasmaak. Overrompeld door trossen verveelde toeristen. De helft van het paleis leek ook verhuisd naar het archeologisch museum in Iraklion voor de onderhoudswerken aan de site. Dat viel dus wat tegen. Maar alles werd goedgemaakt door aan de andere kant van het eiland over de omheining te springen van het reeds gesloten Agia Triada, dat zich aldus volledig verlaten aan mij blootgaf. Heerlijk. Wandelen tussen de muren en voorraadkamers, over de trappen en binnenpleinen. Inbeelden hoe dit er allemaal moet hebben uitgezien tijdens de hoogtedagen. De geur van ceder en olijven, de droge zinderende warmte van het eiland en het keiharde gekriep van de krekels versmolten terwijl ik ronddwaalde in de ruïnes. In een dankbare stemming ruimde ik wat achtergebleven afval op om mijn stiekeme overtreding goed te maken.

We bezochten meteen ook nog de oude Romeinse hoofdstad Gortyna met de in steen gekapte wetgeving (wetgeving van Gortis, 5e eeuw V.C.), een complete wetgeving gebaseerd op de Minoïsche traditie met onder andere reeds wetten rond verkrachting en echtscheiding. Niet noodzakelijk in de volgorde medunkt. De stenen zijn nog goed bewaard en worden getoond in de ronde muur van het Romeinse Odeon. Ook erg mooi is de vervallen Appollotempel wat verder temidden van de olijfboomgaarden. Wegens meer dan tien meter van de parking liggend, is ook deze tempel compleet verlaten en dus erg rustig te bezoeken.


ruïnes van Aptera

Ook volledig verlaten is de oude stad Aptera, 230 meter hoog op een heuvel met een prachtig uitzicht over de Souda-baai en Chania. Opvallend zijn de enorme gewelfde cisternes , een klein Romaans theater en baden uit de tijd van de Romeinse overheersing. De stad dateert van 700 VC, en werd pas in 1942 door de ingevallen Duitsers weer in gebruik genomen/opgegraven.


Chania

Niet alle steden zijn uitgestorven. In de steden Chania, Rethimnon en Iraklion is er een gezellige drukte. De Kretenzische steden zijn een interessante mix van Griekse, Turkse en Italiaanse invloeden. Byzantijnse kerken staan er pal naast moskeeën met minaretten en Venetiaanse havens met vuurtoren. Fijn is dat niet alles is afgebroken maar nog vrolijk naast elkaar staat in een gezellige wirwar van straten en pleinen.


Samariakloof

Vorige keer gemist wegens een vroegtijdig scooter-accident, maar een must see voor alle min of meer fitte toeristen: de beruchte Samariakloof. Een flukse afdaling van 16 km langs steile rotsen en nauwe kloven met enkel de wilde KriKri geiten als overblijvende bewoners. Gelukkig blaast er een flinke bries door de kloof en kunnen we her en der ons hoofd in een bron steken om af te koelen. Een stuk van de kloof wandelen we samen met Kenn, een slangenkweker en amfibieënkweker uit Vilvoorde die een hoop van mijn vragen rond reptielen beantwoordt. Als we uren later en toch lichtjes mankend van vermoeidheid (door het voortdurende klimmen en springen over gladde verschuivende stenen en boomwortels) het einde van de kloof bereiken kunnen we heerlijk gaan dobberen in de warme Lybische zee. Een zalig moment.


Fontein van Spili

Eervolle vermelding gaat ook naar de heerlijke yoghurt met honing en noten in Vrisses (beste yoghurt van heel Griekenland!) en de ijskoude Venetiaanse leeuwenkopfontein van Spili waar we meermaals langskwamen op onze scootertochten langs kliffen en stranden en doorheen kleine door de tijd vergeten gehuchtjes.

-- --