Op 6 september hoorde ik voor het eerst het trieste nieuws dat Bram Vermeulen was overleden. En hoewel ik nog niet zo snel meegesleept word door nationaal verdriet bij verdwijnen van vedetten of koningen, was het nu toch een beetje stil in in mij. Wellicht omdat ik het geluk heb gehad om Bram Vermeulen persoonlijk te ontmoeten.

Jaren geleden was ik al een tweetal keer naar een optreden van de man geweest, en dat was zwaar genieten. Zeer ingeleefde nummers over het leven, en gespeeld met zo'n overtuiging dat je er wel getroffen moest worden. Bram die met een ruige stoppelbaard en een ruige stem als een bezetene over zijn piano ging of net zeer intimistisch speelde met zijn timbre en levensvisie.

Op een dag vroeg Michaël me of ik niet met hem meeging voor een interview met Bram Vermeulen. Hij was voor Radio2 een reeks aan het maken rond (als ik het me goed herinner) het kruispunt tussen filosofie en de zee. Bekende mensen met duidelijke ideeën over de zee, of beleidsmakers met specifieke plannen. Een paar weken eerder waren we al eens gaan spreken met Baron Lippens over leven in rijkdom of armoede, de incontournabiliteit van zijn broer in de politiek en natuurlijk Knokke en de zee. Dat was een zeer fijne dag geweest (in de golfclub van Knokke le Zoute), dus nam ik snel nog een dag vakantie en besloot mee te gaan naar Oostende voor een ontmoeting met de zanger-schrijver-denker Vermeulen.




We hadden afspraak op het terras van het cafeetje helemaal op het eind van de pier van Oostende. Het was een prachtige dag, ietwat fris, maar met een lekkere lentezon. Er zat maar één persoon op het terras: Bram Vermeulen. Maar ook op een vol terras zou ik hem snel herkend hebben. Een boom van een vent, met een duidelijk aanwezige uitstraling. We gingen erbij zitten en bestelden ons ook een drankje. Na een korte introductie begon het interview. Ik herinner me er niet zoveel van, op enkele mooie uitspraken na, die me altijd zijn bijgebleven. De mens als haarloos waterdier (één van de zeldzame vachtloze zoogdieren), het verschil tussen mensen met diepte en vertezicht en hoe Bram zichzelf zag als een man van de zee en de kust, thema's die steeds terugkwamen in zijn leven.

Maar het mooiste gebeurde na het interview. De dag was zacht en mooi en we bestelden nog iets te drinken. Het interview duurde een half uurtje of wat, maar we brachten die dag meer dan zes uur samen door. Zes uur met een intensiteit die me nog steeds tintelingen bezorgt. We praatten over het leven en de zin van de dingen, diepere lagen in beleving. Het gesprek liep van filosofie over fysica naar taal en mystiek. Bram praatte over leven als zoeken naar je bestemming en die bereiken, over een ster zijn in sport en muziek, over de oorlog, reïncanatie en de daaraanverbonden opdrachten, de levensvisie van het boedhisme, hindoeïsme en de westerse mens. Over de intuïties van Bruce Chatwin en het Himalayan Institute, energetische connecties tussen mensen, raadseloplossende ratten en rode wijn. Meer dan genoeg om nog weken plezier aan te beleven. Eigenlijk is het jammer dat we net dat stuk niet hebben opgenomen op tape. En ook weer net goed omdat de prachtige uniciteit van dergelijke ontmoetingen moet gerespecteerd worden. Ik ontmoette in deze man een zielsverwant die over zoveel thema's die me bezighouden ook al had nagedacht en daar een hoop diepe ideeën over kon meedelen die me op een middag vaak verder hielpen dan maanden lezen of onderzoeken.

Maar vooral de manier hoe hij daar aanwezig was blijft me nog steeds helder bij. Hij was niet iemand die er halvelings bijzat. Als hij luisterde, dan had je honderd procent aandacht en als hij sprak dan werd je aangestoken door zijn enthousiasme en ingeleefde verhalen. Je ontmoet in het leven zoveel mensen die maar half in hun vel zitten of maar voor een klein deeltje aanwezig lijken in wat ze doen dat zo'n ontmoetingen een streling voor de ziel zijn.

De dag liep naar de avond en nog zaten we te praten op de pier van Oostende. Omdat we voor het interview naar zee trokken, hadden Mic en ik besloten om onze shinai (Japanse bamboe oefenzwaarden) mee te nemen in de auto om na het gesprek nog wat te vechten op het strand. Bram hoorde van ons plan en besloot lekker mee te doen. En zo kwam het dat we met getrokken zwaarden oog in oog stonden op het Belgische strand terwijl de ondergaande zon lange schaduwen trok tussen onze dansende lichamen. Als ik terugdenk voel ik nog steeds de gloed van die avond zinderen in mijn lichaam.

Een tijd geleden was ik aan het denken aan de jaarlijkse Midwinterbarbecue bij ons thuis. Ik was van plan om Bram Vermeulen uit te nodigen om langs te komen als hij daar zin in had. Gewoon bij een stel jonge gasten barbecueën terwijl de kou de stenen uit de grond vriest en fijn praten bij een glas goede wijn. Twee dagen later hoorde ik dat hij onverwacht overleden was. Een gevoel van diep respect en gemis overviel me. Het ga je goed Bram!