Laatst was het weer zover. Na een werkdag die me sowieso al veel te lang geduurd heeft, spoor ik huiswaarts. Ik ben wat vroeger vertrokken op het werk, want ik moet om acht uur naar een cursus. Een cursus die me flink wat geld kost, dus ik wil graag op tijd thuis zijn.
Maar dat is even buiten depressief Vlaanderen gerekend. Daar klinkt reeds de onheilstijding door de wagons: "wegens een personenongeval zijn de sporen richting Kortrijk versperd. Dit zal een vertraging opleveren van onbepaalde duur. Gelieve ons hiervoor te verontschuldigen".


Vergevingsgezindheid was evenwel het laatste dat spontaan in me opkwam. Toen me - eerder die avond - in Brussel losjesweg werd gemeld dat mijn trein van 18.08 naar Kortrijk om ongekende redenen was afgeschaft, werd mijn glimlach al iets kleiner; dat zou spurten worden. 15 minuten om naar huis te wandelen, me om te kleden en naar het cursuslokaal te hollen. Nogal onhaalbaar, maar ik ben crisismanager voor iets.
Als ik bijna twee uur later geblokkeerd sta in Oudenaarde, vergaat het lachen me al helemaal. De cursus kan ik dus al op mijn buik schrijven. Een half uur later sta ik terug in Denderleeuw, laatste station voor Brussel. Van daaruit leidt de NMBS me via Gent alsnog naar Kortrijk. Vier uur na mijn vertrek in Brussel kom ik thuis, nog net op tijd om in bed te kruipen.
Om morgen weer vol goede moed naar Brussel te sporen.

Een en ander heeft me niet bepaald gelukkig gemaakt. Ik gun ieder de keuze van zijn eigen tragisch lot, maar als ik de uren zou optellen die ik al ben verloren door personages van diverse pluimage die zich met wazige blik tegen de bumper van een voorbijrazende trein aanvleiden, dan kon ik nu gemakkelijk een week op vakantie naar een exotisch palmstrand aan de rand van de wereld. Gemakkelijk.
Nu ben ik niet zo dom om te geloven dat mijn levensmoede medeburger een reet geeft om mijn drukke agenda, maar er moet wel ingegrepen worden tegen dit soort van zelfvermorzeling. Want ik zit natuurlijk niet alleen op die trein. Als we alle verloren tijd zouden optellen dan kunnen we meteen een heus vakantiepark beginnen op dat palmstrand aan de rand van de wereld. Met de kosten die de belastingsbetaler nu doneert aan gerechtskosten en dergelijke betalen we de vlucht daarheen (steunen we meteen ook nog eens SN Brussels Airlines) en de luxueuze 5-sterrenbufetten ter plaatse.

Kunnen we niet gewoon alle resten en sporen netjes aan de kant leggen voor nader onderzoek door bevoegde instanties en het treinverkeer hervatten? Op zich valt er toch niet zo veel te ontdekken op die plaatsen.
Ten eerste denk ik niet dat een trein van zoveel ton netjes stopt na een aanrijding. Ik beeld me eerder in dat die stevig doordendert en pas een paar honderd meter verder piepend en knarsend tot stilstand komt. Als de trein toch al over alles is heengereden, dan kan je hem zowel laten verder rijden zonder iedereen nodeloos op te houden lijkt me.
Ten tweede: wie komt zo vandaag de dag onder de trein gesukkeld? Mensen met zelfmoordneigingen of mensen met een ver doorgedreven vorm van onachtzaamheid. Voor die laatste is het dus zeer jammer, maar ik denk dat het algemeen bekend is dat je best niet zomaar over sporen rondhuppelt. Dat er dan in speciale gevallen wat verder onderzoek nodig is, dat kan ik verstaan. Maar dat zal slechts een klein percentage zijn van de ‘personenongevallen’.
Voor diegenen die het stalen ros uitkiezen om zichzelf naar de eeuwige jachtvelden te knallen is mijn voorstel al helemaal gespaard gebleven van fijnzinnigheid. De hogedrukreiniger erover en doorrijden. Als iemand zoveel ‘neuk-de-maatschappij-en-mijn-medemens’ mentaliteit heeft om zichzelf voor een spitstrein te gooien; een conducteur een mentale rotklap te verkopen die hij/zij misschien nooit te boven komt en honderden reizigers schade te berokkenen, dan hebben wij ook het recht om onszelf een ‘neuk-jezelf’ attitude aan te meten. Een foto nemen, snel alles aan de kant schoffelen en vooruit met die handel.


Ben ik dan een egocentrisch ongevoelig creatuur zonder scrupules? Ik denk het niet. Ik sta op mijn recht om te geloven dat mensen in essentie goed zijn, niettegenstaande overweldigend bewijs van het tegendeel.